คนที่อยากกินไข่เจียวแต่ตักไม่ถึงได้แต่ชะเง้อมองไม่กล้ารบกวนเธอด้วยซ้ำ จนณัฐสุดาพยักหน้าให้กับพิมพ์พลอยเธอถึงได้เห็นว่าเขามองไข่เจียวที่เธอทอดด้วยดวงตาเป็นประกาย
พิมพ์พลอยตัดแบ่งไข่เจียวในจานชิ้นใหญ่หน่อย วางในจานข้าวของเขา แล้วปล่อยให้เขาตักกินเอง ดีที่ยังพอช่วยเหลือตัวเองได้บ้าง นับว่าไม่ต้องคอยป้อนข้าวป้อนน้ำ
“ขอบคุณครับ” เขายิ้มให้เธอแล้วทานไข่เจียวฝีมือเธอจนหมดอย่างเอร็ดอร่อย กว่าหกเดือนที่คิดถึงฝีมือการทำอาหารของภรรยาตัวเองทำเอาเขาเกือบน้ำตาไหล
พิมพ์พลอยมองดูเขาจะชอบไข่เจียวเป็นพิเศษ จึงตักให้อีก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร แล้วก็ตักต้มจืดหมึกยัดไส้ให้เอาอีก จะได้กินหลากหลายไม่ทานอย่างเดียวจำเจ
การรับประทานอาหารวันนี้ ที่ทำให้คนป่วยมีความสุขที่สุดจบไปอย่างรวดเร็ว แล้วก็ถึงเวลาที่เธอจะขอตัวกลับ คนที่ไม่อยากให้กลับทำหน้าเศร้าเหมือนตอนที่พิพิณคิดถึงพ่อตัวเองไม่มีผิด พิมพ์พลอยทอดถอนใจแต่เธ
