“ขอบคุณครับ แม่ยุ่งเหรอครับ” เขาถามถึงคนที่คิดถึงใจจะขาดไม่ต่างจากลูก
“ใช่ค่ะ แม่ขายกาแฟทั้งวันค่ะ”
“เหงาไหมครับ”
“เหงาค่ะ อยากไปเล่นกับพ่อขา” คราวนี้พิพิณเริ่มอ้อนผู้เป็นพ่อ ทำให้เขากำหมัดแน่น เมื่อก่อนจะไปหาลูกง่ายดาย ยามนี้แค่ขยับกายยังยากเย็น แล้วจะคิดดูแลลูกได้ยังไง
เขาเหมือนเป็นภาระให้กับทุกคน
“พ่อขอโทษครับลูก”
เสียงสั่นเครือของณัฐภัทรทำเอาคนเป็นแม่อย่างเธอเงยมองหน้าลูกสาว ใช่เธอสงสารลูก แต่ว่าเขาก็เคยทำแย่กับเธอเช่นเดียวกัน จนไม่รู้ว่าตัวเองควรทำอย่างไรกับเรื่องนี้ดี
“ให้พ่อไปหานะครับ”
“น้องพิณจะรอพ่อขา” เด็กน้อยจูบปากที่หน้าจออยากหอมแก้มพ่อของตัวเองอย่างที่เคยทำแบบเมื่อก่อน จนณัฐภัทรร้องไห้แทบขาดใจหลังวางสายจากลูกสาว
สุดท้ายณัฐภัทรก็ไม่คิดอย่างรั้งรอที่บ้านอีก ปรึกษากับคุณแม่อยากไปหาและอยากขอขมากับคุณตาของเธอ ที่เอาหลานสาวของเขามาแล้วเลี้ยงดูไม่ดีอีกด้วย
ในตอนเย็น
