ปากร้ายแต่ใจดี
1038 Words
กว่าตำรวจจะมา พาตัวของคนที่บุกเข้ามาข่มขืนไป แล้วเธอต้องไปให้ปากคำที่โรงพักอีก เรียกว่าพอเหลือบมองดูนาฬิกาก็ปาไปเกือบห้าทุ่ม ชายหนุ่มคนที่เขาให้เธอเรียก ‘อาคิน’ เหมือนเขาจะเป็นคนใหญ่คนโต เพราะแม้แต่ตำรวจก็ยังเกรงใจเขา เรียกเขาว่า คุณ กันทุกคน
“ขอบคุณอาคินมากนะคะ ที่เป็นธุระจัดการทุกอย่างให้หนู”
เธอยกมือไหว้ขอบคุณเขา เพราะรู้แล้วว่าตอนนี้ เขาคงไม่มีเจตนาไม่ดีกับเธอแน่ๆ เพราะคนแบบเธอ คงไม่มีอะไรให้เขาหลอก เขาดูจะทั้งหล่อ ทั้งรวย แถมยังดูมีอิทธิพลสุดๆ
“ไปเก็บของ แล้วไปกับฉัน”
น้ำเสียงทรงอำนาจเอ่ยสั่งเธอ
“หนูอยู่ได้คนเดียว คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วล่ะคะ เขาก็โดนจับไปแล้ว”
เธอรีบเอ่ยคำปฏิเสธ เพราะเธออยากอยู่บ้านตัวเองมากกว่า แม้จะยังขวัญผวาอยู่บ้าง
“เธออยากให้พ่อกับแม่เธอ ที่เป็นห่วงเธอยิ่งกว่าชีวิต นอนตายตาไม่หลับใช่มั้ย ถึงได้ดื้อด้านขนาดนี้”
ร่างสูงเอ่ยตำหนิเธอด้วยเสียงค่อนข้างดัง เล่นเอาน้ำตาร้อนๆ ไหลมาจ่อที่กระบอกตาสวย
“ดูแลตัวเองได้ประสาอะไร ถ้าฉันไม่ย้อนกลับมา ป่านี้ไอ้เหี้ยนั่น ข่มขืนเธอแล้วอาจจะฆ่าเธอด้วยก็ได้ ใช้สมองบ้างนะ อย่าใช้แต่อารมณ์ แล้วที่สำคัญ เลิกอวดเก่งได้แล้ว”
จบคำพูดของเขา เธอก็ต้องยอมเก็บกระเป๋า พร้อมทั้งข้าวของที่มีอยู่น้อยนิด เดินตามเขาขึ้นรถไป เด็กสาวนั่งตัวลีบอยู่ในรถ ทำไมไม่รู้เธอรู้สึกว่า อาคิน ไม่ค่อยชอบขี้หน้าเธอรัก แถมเขายังพูดเสียงดังใส่เธออยู่ตลอด ราวกับโกรธแค้นอะไรเธอตลอดเวลา
“เธออยู่ ม. ไหนแล้ว” เขาเอ่ยถามเด็กสาวที่นั่งตื่นๆกลัวๆอยู่ในรถ
“ม .5 ค่ะ”
เธออายุสิบหก อีกไม่กี่วันก็อายุสิบเจ็ดแล้ว แต่ส่วนสูง และ หน้าตา ทำให้เธอดูเด็กกว่าความเป็นจริง
“เรียนอยู่ที่ไหน”
“เรียนที่โรงเรียน XXXค่ะ” เขาพยักหน้าเอ่ยรับ เพราะเป็นโรงเรียนค่อนข้างชื่อดังที่เขาขับผ่านทุกเช้าเพื่อไปทำงาน
“ฉันไปทำงานผ่านทางนั้นพอดี เวลาไปโรงเรียนค่อยไปพร้อมฉันกลับพร้อมก็แล้วกัน”
เธอตอบรับเบาๆ แต่ที่จริงอยากไปเองมากกว่า คงอึดอัดแย่ ถ้าต้องไปกับเขาทุกเช้า แต่ก็ไม่กล้าเถียงหรือขัดใจเขา
“เธอมีแฟนรึยัง” คำถามนี้ แม้แต่คนเป็นพ่อกับแม่ยังไม่เคยถาม ทำให้เธอชะงักไปนิดนึง
“ว่าไง มีแฟนแล้วรึยัง” อคินถามซ้ำอีกที เมื่อเธอไม่ยอมตอบง่ายๆ
“ยะ ยังค่ะ”
“มีคนเข้ามาจีบบ้างมั้ย”
“ไม่มีค่ะ”
“อย่าโกหก ฉันไม่ชอบคนโกหก” เขาหรี่ตามองเธออย่างไม่เชื่อ เพราะหน้าตาแบบเธอนะเหรอ จะไม่มีคนมาจีบ
“ก็มีบ้าง แต่หนูไม่ได้สนใจ”
“ดีแล้ว อยู่กับฉัน ห้ามมีแฟนจนกว่าจะเรียนจบ ฉันไม่ชอบเด็กใจแตก ไม่รู้จักหน้าที่ของตัวเอง”
เขาเป็นคนที่ชอบสอนๆ แล้วตบท้ายด้วยการด่าว่าเสมอ จากที่เธอสังเกตุมา
“เข้าใจมั้ย” เสียงเข้มถามเน้นย้ำ
“เข้าใจค่ะ อาคิน”
เมื่อรับคำเขาเสร็จ เธอก็เบือนหน้าหนีออกไปทางนอกรถ ในใจก็อึดอัดเต็มทน ภาวนาว่าเมื่อไหร่จะได้ลงจากรถของเขาสักที เธอแทบไม่กล้าหายใจ
รถขับตรงมาตลอดทางในที่สุด ก็เลี้ยวเข้าไปในบ้านหลังหนึ่งที่ใหญ่โตราวกับบ้านคนรวยในละคร
ไลลานั่งมองด้วยความตื่นตาตื่นใจ มันใหญ่และอลังการมาก จนเธออยากรู้เหลือเกิน ว่าจริงๆแล้ว อาคินของเธอเป็นใครกันแน่
เขาพาเธอลงมาจากรถ ไลลายืนหันซ้ายขวาด้วยความเก้ๆกังๆ เพราะกำลังประหม่ากับความใหญ่โตตรงหน้าของเธอ
“นี้ลูกของพี่ชิตกับดวงพร”
“นี้ ป้าส้ม คนที่จะช่วยดูแลเธอ”
เขาหันไปพูดกับป้าแม่บ้านคนหนึ่ง ที่ดูท่าทางใจดี เด็กสาวยกมือไหว้ทันที เพราะถ้าอาคิมแนะนำแบบนี้ แปลว่า ป้าคนนี้ก็ต้องรู้จักพ่อแม่ของเธอ
“โธ่! ป้าเสียใจด้วยนะ เรื่องพ่อกับแม่ของเรา” พอทีคนมาสะกิดถึงเรื่องพ่อกับแม่ มันก็ทำให้เธออดหน้าเศร้าไม่ได้
“แล้วที่หน้าเป็นอะไร ทำไมเป็นรอยนิ้วมืออย่างนั้น โดนอะไรมา” ป้าส้มเอ่ยถามเหมือนเห็นใบหน้าเล็กๆของเธอ ทั้งบวมทั้งแดง จากการโดนไอ้เดนมนุษย์ตบหน้า
“จะโดนอะไรล่ะ นอกจากอวดดีจะอยู่คนเดียว ไม่ยอมมาที่นี้ จนโดนทำร้ายก่อน ถึงได้เผ่นหอบผ้าหอบผ่อนมาได้ ฝากป้าส้มดูแลด้วยนะ เหนื่อยจะแย่แล้ววันนี้”
พูดจบร่างสูงก็เดินผ่านเธอไปอย่างไม่ใยดีอีกต่อไป เธอชักไม่มั่นใจแล้วว่า เขาเต็มใจหรือโดนบังคับกันแน่ ที่พาเธอมาอยู่ที่นี้
“มาเถอะ คุณคินให้ป้าเตรียมห้องไว้ให้เราแล้วเขาปากร้ายแบบนั้นแหละ แต่ความจริงแล้วใจดีมาก เราก็อย่าถือสาอย่าน้อยอกน้อยใจเขาเลยนะ”
ป้าส้มพูดแก้ตัวให้เขาเสียยาวเหยียด
“ค่ะ” เธอรับคำเบาๆ ก่อนจะพาข้าวของที่เก็บมา เดินตามป้าส้มไปถึงห้องพักที่จัดเตรียมไว้ให้ มันสวยและสบายมากๆ จนเธอนึกเกรงใจที่จะเข้าอยู่ห้องนี้
“นี้ห้องหนูจริงๆ เหรอค่ะ” เธอมองอย่างตกตะลึง แทบไม่อยากเชื่อ มันเหมือนห้องนอนในละครของลูกคุณหนูทั้งหลาย สวยจนเธอไม่กล้าจะย่างเท้าเข้าไปในห้อง
“ใช่จ๊ะ คุณคินให้ป้าเตรียมไว้ให้ เห็นมั้ย ป้าบอกแล้ว แกป้ากร้าวแต่ใจดี”
- Writer
