หลี่ฟางอิ่งเริ่มร่ายรำ บรรดาแขกเริ่มมองดูท่าร่ายรำนั้นอย่างเพลิดเพลินใจ ทั้งท่วงท่าและจังหวะที่นางร่ายรำแลดูอ่อนช้อยและงดงามราวกับนางฟ้ายิ่งนัก
“สาม….”
ฟางอิ่งเริ่มหมุนตัวหลายรอบพร้อมกับจังหวะของกลองที่ทำจังหวะไปพร้อมกับท่าร่ายรำของนาง
“สอง…”
นางกระโดดแยกขาพร้อมกับลงมาและแยกขาออก แขกที่อยู่ในงานเริ่มเห็นแล้วแต่นางยังไม่รู้สึกตัว ชุดที่นางสวมเริ่มขาดและหลุดออกจากกัน จนจังหวะที่นางหมุนตัวอีกครั้ง
“….ลาก่อนแม่นางเอกดอกบัวขาว”
ชุดร่ายรำของนางหลุดจนเผยให้เห็นเรือนร่างที่เปลือยเปล่าต่อหน้าพระพักตร์ของฝ่าบาทและฮองเฮา และแขกในงาน แต่ละคนล้วนตาลุกวาวเพราะพึ่งเคยเห็นเรือนร่างที่งดงามของสตรีอันดับหนึ่ง
“กรี๊ด!!!”
“เร็วเข้านำผ้ามาห่มให้นาง อนาจารยิ่งนักพาตัวออกไป”
หลิงเฟยเห็นว่าจางชิงชิงรีบลุกขึ้นไปเพื่อจะช่วยหลี่ฟางอิ่ง
“นั่นสินะ ในเวลานี้ข้าจะลืมสหายรักผู้นี้ไปได้เช่นไร”
ถั่วในมือของหล
