กองปราบ
“พรุ่งนี้มึงว่างไหมไอ้เต” ผมกรอกเสียงถามปลายสายออกไป
(ตอนไหนพี่) เตรุ่นน้องของผมถามกลับ
“แต่เช้า ถ้าว่างมาหากูที่คอนโดหน่อย แล้วเอาอุปกรณ์มึงมาด้วย” ผมบอกถึงความต้องการของผมออกไป
(ได้พี่ เจอกันพรุ่งนี้)
“อืม ขอบใจ”
ผมยืนมองร่างบางของใยบัวที่หมดสติไปได้สักพักด้วยความรู้สึกหลากหลาย มันเป็นความรู้สึกหวง ไม่อยากเสียไป ยิ่งรู้ความคิดของเธอที่บอกว่าจะเป็นฝ่ายไป มันยิ่งทำให้ผมยอมไม่ได้ และไม่คิดจะปล่อยเธอไป แล้วถ้าถามว่าทำไมผมถึงไม่ปล่อยเธอไปทั้งที่ตอนนี้ชะเอมก็กลับมาแล้ว และเธอเองก็เหมือนจะยังรู้สึกกับผม อันนี้ผมก็ตอบไม่ได้ ถ้าจะให้พูดแบบเห็นแก่ตัวก็คงเพราะว่าผมยังไม่แน่ใจว่าใครกันแน่ที่ผมต้องการจริงๆ
แต่ที่ผมรู้คือ ผมปล่อยใยบัวไปไม่ได้ เธอเป็นของผม เป็นของผมตั้งแต่พ่อแม่เธอยอมให้ผมเอาเธอมาขัดดอกแล้ว และเธอก็ต้องเป็นของผมต่อไปจนกว่าผมจะมั่นใจทุกอย่าง
วันรุ่งขึ้น...
วันนี้ผมตื่
