หลังจากที่อ้วกเสร็จ ฉันประคองเหมันต์มานั่งที่เตียง ตอนนี้ใบหน้าของเหมันต์ซีดเผือดเลย แต่พอจับตัวดูตัวก็ไม่ได้ร้อนอะไร
“ไปหาหมอเถอะเหมันต์” ใจฉันมันกระวนกระวายมากที่เห็นเหมันต์เป็นแบบนี้
“กูไม่ชอบไปโรงพยาบาลมึงก็รู้” ใช่ ฉันรู้ดีว่าเขาไม่ชอบไปหาหมอเวลาป่วย ถ้าไม่เป็นหนักถึงขั้นต้องถูกหามตัวส่งโรงพยาบาล เหมันต์ไม่มีทางไปเด็ดขาด
“แต่ หะ เหมันต์...” ฉันอุทานออกมาเบาๆ เมื่อจู่ๆ เหมันต์ก็ล้มตัวลงมานอนหนุนตักของฉัน
“นอนพักเดี๋ยวก็หาย” เหมันต์ค่อยๆหลับตาลงช้าๆ มือหนาเอื้อมมาจับมือของฉันเอาไว้วางไว้บนหน้าอกของเขา และกุมมือฉันเอาไว้อย่างนั้น
“ขอหมวยไปใส่เสื้อผ้าก่อนนะ” ฉันพูดพรางดันตัวเหมันต์ออก แต่เจ้าตัวไม่ยอมลุกขึ้นให้ฉัน
“ใส่ทำไม” เหมันต์ลืมตาขึ้นพูดดุฉัน ก็ตอนนี้ร่างกายฉันมันมีแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวที่พันกายเอาไว้ จะไม่ให้ฉันไปใส่เสื้อผ้าได้ยังไงกัน
“เหมันต์ลุกขึ้นก่อนสิ” ถึงฉันจะพยายา
