ฉันนอนนิ่ง ไม่กล้าขยับตัว แม้กระทั้งลมหายใจยังรู้สึกขาดหายไปบางช่วงบางตอน ไม่กล้าลืมตามองว่าตอนนี้เหมันต์มีสีหน้ายังไง
ความรู้สึกตอนนี้มันปฏิเสธไม่ได้เลยว่าฉันมีความสุข...
“ความผิดของพ่อแม่มึง กูจะลืมได้ยังไง....” เหมันต์พูดมันออกมาเบามากๆ แต่เพราะห้องมันเงียบฉันจึงได้ยิน
เหมันต์จูบลงมาบนฝ่ามือของฉันอีกครั้ง เขากดจูบลงมานานพอสมควร ก่อนจะถอนจูบออก และนั่งลูบมือของฉันอยู่อย่างนั้น
เขาคิดอะไรอยู่นะ ถึงได้ทำแบบนี้ ใช่! ความผิดของพ่อแม่ เขาไม่มีทางลืมได้ ฉันก็เหมือนกัน ฉันก็เสียใจ เสียใจมาก เรื่องของเรามันไม่ควรจะเป็นแบบนี้ ทั้งที่เราก็รักกันอยู่ดีๆ มันผิดที่ครอบครัวของฉันเองจริงๆ
แต่ฉันอยากให้เขาเชื่อฉัน เชื่อว่าฉันมีแค่เขา รักแค่เขา คนเดียวมาตลอด...
นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่เหมันต์กุมมือฉันเอาไว้ เขาค่อยๆวางมือฉันลง จากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดิน ก่อนจะได้ยินเสียงประตูเลื่อนตรงระเบียง
