สัสฟืน กูชอบผู้หญิงเว้ย...
ประโยคนี้นายไม่ได้พูดใส่ไมค์ แต่ทว่าทุกคนที่อยู่ในหอประชุมอ่านปากออกว่าอีกฝ่ายพูดอะไร
หนามเตยถึงกับยกมือท่วมหัวเมื่อรู้ว่านายเลือกเรียนเภสัชเพราะถ้าอีกฝ่ายเลือกเรียนวิศวะเหมือนเธอกับฟืน เธอเชื่อว่าชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยของเธอตลอดสี่ปีไม่มีทางมีความสงบสุขแน่นอน
ไม่ถึงยี่สิบนาทีรถคันหรูของฟืนก็วิ่งเข้ามาจอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่ และคนที่หนามเตยไม่ชอบขี้หน้าก็กำลังเดินลงมาจากหน้ามุกด้วยท่าทางที่คนมองต้องมองซ้ำ
เธอไม่เถียงว่านายคือผู้ชายงานดีระดับพรีเมียมคนหนึ่ง แต่ทว่าก็เท่านั้นแหละ คนเราพอไม่ชอบได้อคติไปแล้วมันก็ยากที่จะให้รู้สึกดีด้วย
“กูไม่ลงนะ”
“อือ รออยู่บนรถนี่แหละ”
หนามเตยหันสายตากลับมาทันทีที่ฟืนเปิดประตูลงจากรถ ระหว่างที่รอก็ไถโทรศัพท์ไปเรื่อย อะไรที่น่าสนใจก็กดเข้าไปดู อะไรไม่น่าสนใจก็ปล่อยผ่าน ไถไปไถมาก็เจอโพสของเฌอแตมที่เช็กอินร้านกระเพาะปลาแถวเยาวรา
