“ใครอะ? ไอ้พวกนั้นเหรอ?” หนามเตยถาม ดูจากสีหน้าระหว่างคุยแล้วก็น่าจะเป็นเพื่อนๆ ในกลุ่ม
“อือ บอกให้ซื้อข้าวเข้าไปให้”
หนามเตยพยักหน้ารับรู้ มองปูที่อยู่บนตะแกรงปิ้งย่างตาระห้อย “เหลือแค่ตัวเดียวเหรอ”
เธอยังอยากกินอีก บอกเลยว่าตัวเดียวไม่พอ
“จะเอาอีก?”
“ขออีกสองตัว” เธอยังกินไม่คุ้มเลยนะ จ่ายไปพันสี่แต่เพิ่งกินไปได้หกตัวเอง
อา...หรือว่าคุ้ม
“สองตัวหรือสองโล”
“ได้เหรอ?” เธอไม่ติดนะ ให้กินอีกกี่ตัวก็ได้ขอแค่มีคนแกะให้ คนแกะเหอะไหวรึเปล่า
“ได้ แต่แกะเอง”
อืม...โอเค สรุปคือไม่ได้
แล้วทำมาเป็นพูด ไม่แน่จริงนี่หว่า
“ชิส์” หนายเตยบึนปาก เมื่อเห็นฟืนกำลังลุกออกจากโต๊ะก็รีบเรียกด้วยน้ำเสียงออดอ้อนทันที “ฟืน...”
“...”
“ฝากเดินไปหยิบไอติมกระทิสดให้ถ้วยดิ อยากกินอะ” ไม่ได้ขี้เกียจนะ แค่เห็นว่ายังไงฟืนก็ต้องไปเอาปูอยู่แล้วอะ
อือ ยอมรับก็ได้ว่าขี้เกียจเดินอยู่นิดหน่อย
“ตกลงไม่เอาปู?”
