หนามเตยที่กำลังเพ้อตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ไม่คิดว่าคนที่ตัวเองคิดว่าหลับและกำลังมองด้วยสายตาที่เปิดเปลือยทุกความรู้สึกที่อยู่ภายในใจจะลืมตาตื่นขึ้นมาดื้อๆ
สายตาของฟืนที่หรี่นิ่งทำให้เธอวิตกกังวลกลัวสารพัดว่าความลับที่เก็บซ่อนเอาไว้จะถูกล่วงรู้จนเผลอพูดอะไรมั่วไปหมด
“ตะ ตื่นแล้วเหรอ หิวไหม กูว่าจะลงไปซื้อข้าว มึงจะกินอะไรข้าวมันไก่เหมือนเดิมปะ หรือจะกินก๋วยเตี๋ยว เอากาแฟด้วยไหม กูว่าจะเดินไปร้านพี่อ้อด้วย อ่อ...เมื่อกี้ป้าเฟื่องไลน์มานะถามว่ากูอยู่กับมึงหรือเปล่า กูเลยบอกว่าอยู่ด้วยกัน มึงหลับอยู่ ไม่ต้องเป็นห่วงมึงไม่ได้คิดอะไรแล้ว ป้าเฟื่องก็เลยถามว่าพรุ่งนี้จะกลับบ้านหรือเปล่า กูเลยบอกไปว่าเดี๋ยวรอถามมึงก่อน เมื่อกี้เฮียเฟิร์สก็ละ...”
"มึงชอบกูเหรอหนาม"
"..."
"ถ้ามึงชอบกูก็หยุดซะ เพราะกูไม่ได้ชอบมึง แล้วก็เลิกจุ้นเลิกยุ่ง เลิกวุ่นวายเรื่องของกูสักที แม่ง น่ารำคาญ"
ฟืนพูดจบก็ลุกเดินหาย
