สองชั่วโมงต่อมา...
“หนามไม่มาด้วยเหรอวะ”
“มึงถามทำไม” ฟืนหันไปมองคนถามตาขวาง หรี่ตามองอย่างหงุดหงิดไม่พอใจ ก่อนจะยกเบียร์กระป๋องในมือขึ้นดื่มรวดเดียวหมดขวด แล้วหยิบเอาอีกกระป๋องมาเปิดดื่มรวดเดียวจนหมดไม่ต่างจากกระป๋องแรก
“เปล่า ก็ปกติเห็นมึงสองคนตัวติดกันตลอด เห็นคนหนึ่งก็ต้องเห็นอีกคน ก็แค่แปลกใจที่วันนี้มึงฉายเดี่ยว” นายยกยิ้ม รู้แล้วว่าอะไรเป็นสาเหตุให้คนตรงหน้าขับรถจากมหาวิทยาลัยมาหาเขาถึงที่บ้าน
“ทะเลาะกัน?”
ฟืนไม่ตอบ แต่ถามกลับในเรื่องที่อยากรู้ “มึงรู้ตั้งแต่ตอนไหนว่าหนามชอบกู?”
หกวันที่หนามเตยหายไปมันทำให้เขาแทบบ้า อยากจะพูดอยากจะขอโทษก็ทำไม่ได้ เพราะหนามเตยบล็อกทุกช่องทางการติดต่อระหว่างเรา เมื่อไม่ได้เจอหน้าไม่ได้ยินเสียงมันก็ยิ่งถวิลหา สี่วันแรกมันก็ยังพอทนได้ พอเข้าสู่วันที่ห้าหกนี่สิเจียนคลั่ง นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่รู้จักกันมาที่เขากับหนามเตยทะเลาะกันและไม่พูดกันยาวนานท
