ร่างบอบบางนั่งชันขากอดเข่าตัวเองข้างริมระเบียงที่มีประตูกระจกปิดอยู่ ข้างนอกระเบียงเต็มไปด้วยเสื้อผ้าของดินแดนที่เธอพึ่งตาก ผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมงที่ณิชากลับไป หลังจากนั้นดินแดนก็ไม่ทำอะไรเธอ เขาเลือกที่จะไปนั่งบนโซฟาและเปิดทีวีดู ส่วนเจ้าเอยนั่งกอดเข่าตัวเองบนพื้นข้างประตูระเบียง ดวงตาหม่นหมองมองออกไปข้างนอก เห็นท้องฟ้าไกลๆ อิจฉานกพวกนั้นมีบินโฉบไปโฉบมา
เธอไม่รู้ว่าดินแดนกำลังจะทำอะไร หรือแกล้งอะไรเธออีก เพราะหลังจากที่ณิชาออกไปเขาก็เงียบผิดปกติ เอาแต่นั่งดูทีวีที่เปิดรายการเพลง แต่ทว่าเสียงกริ๊งที่หน้าประตูก็ดังขึ้น ส่งผลให้เจ้าเอยหูผึ่งขึ้นทันที
มีคนมา
“อย่าสะเออะ”
ชายหนุ่มหันมาชี้นิ้วที่หญิงสาวราวกับรู้ทันความคิด เจ้าเอยลุกขึ้นยืนเตรียมตัวจะวิ่งไปที่ประตูแต่ไม่ทันเพราะดินแดนเดินนำไปก่อน เขาล้วงมือไปหยิบถุงบางอย่างที่แขวนเอาไว้หน้าประตู ส่วนคนที่มาส่งกลับไปแล้ว
เจ้าเอยรู้ว่าเป็นคน
