“แล้วเจอกันมึง”
ภาคภูมิบอกลาเพื่อนหลังจากที่นั่งคุยกันจนถึงตีหนึ่งของอีกวัน ตอนนี้ผับใกล้ปิดแล้ว แต่ภายในร้านยังอัดแน่นด้วยหนุ่มสาว
“อืม ขับรถดีๆ”
“เออๆ แล้วมึงก็เรียกแท็กซี่ล่ะอย่าเสือกขับกลับเอง จะให้กูไปส่งก็ไม่ยอม”
“เออหน่ากูรู้แล้ว ไปๆ”
ดินแดนโบกมือไล่คนที่ดื่มไปแค่แก้วเดียว ก่อนอีกฝ่ายจะออกจากร้านไป ชายหนุ่มยังไม่กลับตอนนี้ เขาอยากกลับตอนร้านปิด แต่ภาคภูมิจำเป็นต้องขอกลับก่อนเพราะพรุ่งนี้มีประชุมเช้าอีกวัน เขาไม่บังคับเพื่อนเพราะแค่นี้ก็รบกวนมันจะแย่อยู่แล้ว อีกฝ่ายไม่ใช่คนว่างงานเหมือนกับเขา จะให้มาทำตัวสำมะเลเทเมาก็คงจะไม่ใช่
ตอนนี้ร่างสูงนั่งอยู่คนเดียวอีกครั้ง มือขวาจับแก้วเหล้า ไม่ยกขึ้นมาดื่มทว่าจ้องมองเงาของน้ำสีอำพันที่อยู่ค่อนแก้ว สลับกับมองหน้าจอมือถือที่ตั้งอยู่ข้างๆ ณิชายังไม่ตอบกลับมา ป่านนี้คงจะนอนแล้วจึงไม่เห็นข้อความที่เขาส่งไป เอาไว้รอพรุ่งนี้เขาได้คำตอบแน่นอน
