“คุณทัพบอกฉันว่า เธอคือผู้หญิงของเขา แต่ไม่ได้บอกว่าตำแหน่งของเธอคืออะไร ฉันขอเดาเอาเองว่ามันเป็นตำแหน่งที่ไม่สำคัญ และอีกไม่นานเธอก็คงตกกระป๋อง สังเกตมั้ยว่า ทัพเขาไม่ได้แนะนำเธอให้ใครรู้จักเลย” ประโยคสุดท้ายทำให้พวงดอกแก้วหยุดก้าวเท้าแล้วหันกลับมาเผชิญหน้ากับคนที่เดินตามราวีตัวเองไม่ลดละ โชษิตาสังเกตเห็น และคิดเหมือนเธอ แสดงว่าคนอื่นในงานก็คิดไม่ต่างกัน
“เพราะอะไรอยากรู้มั้ย” ริมฝีปากบางเฉียบเคลือบลิปสติกสีสดราคาแพงเหยียดยิ้มอย่างดูแคลน พวงดอกแก้วสบสายตาหญิงสาวตรงหน้า ไม่อยากฟังนักหรอกสิ่งที่จะทำให้หัวใจไม่เป็นสุข เพราะรู้ตัวดีอยู่แล้วว่าอยู่ในฐานะอะไร และรู้ว่าสักวันทุกอย่างก็ต้องจบลง
“เพราะเธอมันก็แค่นางบำเรอ” เจ็บแปลบไปทั้งหัวใจจริงๆ ทั้งที่ตั้งรับและรู้อยู่แล้วเชียวว่าใครๆต่างมองออกว่าเธออยู่กับเขาในฐานะอะไร ทั้งๆที่เขาก็เคยย้ำอยู่บ่อยครั้งว่าเธออยู่ในตำแหน่งไหน แต่พอถูกคนอื่นมาตรา
