เสียงของสิงหาเข้มจนน่ากลัว
“......”
หญิงสาวรู้สึกงอน หล่อนไม่พูดอะไร ยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาทิ้ง พยายามผลักกายหนาของคนใจร้ายให้พ้นไปจากลำตัวบอบบางของหล่อน ทำราวกับว่าผู้ชายคนนี้น่าขยะแขยงเสียนี่กระไร สิงหารับรู้ได้ในอารมณ์ที่แปรเปลี่ยนไปของหล่อน
“แหม...พอน้ำแตกก็จะแยกทางเชียวนะ” คนหื่นทำเสียงไม่พอใจ แกล้งกดกายคร่อมขึงร่างน้อยๆ ไม่ให้หนีไปไหน
“พี่สิงห์ปล่อย...ผึ้งจะไปล้าง” หล่อนบอกไม่อ้อม
“จะล้างทำไม”
“ก็ถ้าผึ้งท้องขึ้นมาใครจะรับผิดชอบผึ้งล่ะ...ผึ้งสงสารลูกที่หาพ่อไม่ได้”
คำพูดที่ได้ยินทำให้สิงหาเจ็บแปลบ เหมือนโดนตบหน้าด้วยคำพูดของหญิงสาว หล่อนกำลังบอกว่าเขาไม่มีความรับผิดชอบ
“ปล่อย...” น้ำผึ้งดิ้นรน ขณะท่อนเนื้อของสิงหายังเสียบคาอยู่ในร่องสวาทฟิตแน่นของหล่อน
“ไม่ปล่อย...จะเอาอีกรอบ”
แทนที่เขาจะอ่อนตัว หลังจากหลั่งน้ำรักออกมาแล้ว หากดุ้นเนื้อที่แช่นิ่งอยู่ในโพรงสวาทของหญิงสาวกลับ
