‘ขอให้ท้องทีเถอะ...’
สิงหาแอบภาวนา จิตใจเอาแต่จดจ่อว้าวุ่นกระวนกระวาย รอฟังข่าวดีจากปากของคุณหมอว่าภรรยาจะท้องหรือเปล่า กระทั่งน้ำผึ้งเดินออกมาจากห้องตรวจ
“ผึ้ง...”
สิงหารีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ ตรงรี่เข้าประคองร่างของภรรยาสุดที่รัก ก่อนจะเหลือบไปเห็นคุณหมอหน้าตี๋ถือแฟ้มเดินตามออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ภรรยาของคุณกำลังตั้งครรภ์ครับ ยินดีด้วยนะครับคุณพ่อ”
คุณหมอบอกข่าวดี
“ขอบคุณมากนะครับคุณหมอ”
สีหน้าของสิงหาบ่งบอกความดีใจจนเนื้อเต้น สิ่งที่เขาหวัง สิ่งที่เขารอคอย ‘ลูก’ ที่จะเป็นสายใย เป็นดั่งโซ่ทองคล้องใจ เป็นสายเลือดรัดร้อยหัวใจสองดวงของคนเป็นพ่อเป็นแม่เข้าด้วยกัน วันนี้สิ่งที่ฝันเป็นจริงแล้ว
อีกหนึ่งปีต่อมา
ตอนเช้าตรู่ ที่โต๊ะรับแขกบริเวณเทอเรซหน้าบ้านของสิงหา ร่างสูงใหญ่ของผู้เป็นเจ้าของบ้านกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้หวายสีขาว อ่านหนังสือพิมพ์และจิบกาแฟไปพลางอย่างอารมณ์
