วาสินีมองแผ่นหลังกว้างของสามีตามประเพณีของเธอ ไหล่หนาค้อมลงศีรษะได้รูปก้มลงมองพื้น ในท่านั้นเธอไม่อาจรู้ได้ว่าใบหน้าหล่อเหลากำลังมีสีหน้าเช่นไร หากเดาไม่ยากว่าเขาคงน้อยใจคิดว่าเธอรังเกียจเขาอีก ปมร้าวที่สิตาภาสร้างไว้ในใจของโอลิเวอร์กำลังทำร้ายเขาใช่ไหม เขาถึงได้หันหลังหนีเธอไม่บังคับใจให้ช่วยเขาปลดปล่อยความทรมานอีก ความสงสารวูบผ่านเข้ามาในหัวใจสลายความหวาดหวั่นจนเลือนหาย ใจเจ้ากรรมมันอดห่วงใยความรู้สึกเขาไม่ได้ มือน้อยยื่นไปแตะแผ่นหลังของเขา แต่ต้องสะดุ้งเมื่อเขาขยับตัวหนี หัวใจสะท้านไหวราวกับถูกฟาดด้วยแส้แห่งความเจ็บปวด
“โอลิเวอร์คะ” เธอเรียกเขาเสียงอ่อน แต่ชายหนุ่มยังนิ่งเงียบ ทำเอาคนมองเริ่มใจไม่ดี “สินีขอโทษ... อย่าโกรธสินีเลยค่ะ”
“คุณไม่ได้ทำผิดอะไรนี่” เขาบอกเสียงขื่น ยิ่งทำคนฟังรู้สึกผิดขึ้นมา
“แต่...”
เขายกมือขึ้นห้าม เหมือนไม่อยากฟังต่อ “ผมไม่เป็นไร สวมเสื้อผ้าเถอะแล้วเราจะ
