“ เธอออกไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันเดินตามไป..”
“ ...............”
“ อันนี้กุญแจรถฉัน...” เขาส่งกุญแจรถมาให้ฉันก่อนที่เขาจะรีบลุกขึ้น
ฉันมองท่าทีร้อนรนของเขา กับกุญแจรถที่อยู่ในมือฉันสลับกันไปมา พลางนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ทุกอย่างที่ผ่านมา รวมถึงวันที่เขาเสี่ยงชีวิตไปช่วยฉัน
ที่ผ่านมาเขาทำเพื่อฉันทุกอย่างแล้ว
ทุกอย่างแล้วจริงๆ
“ ไม่...” ฉันพูดออกไปก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา วาโยมองฉันด้วยแววตางุนงง คิ้วหน้าขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ
“ ?? ”
“ เราออกไปพร้อมกันดีไหม ?” เป็นฉันที่พูดขึ้นไปแบบนั้น ฉันยิ้มให้ร่างสูงที่กำลังมองฉันด้วยสายตาอึ้งๆ ก่อนที่ฉันจะเป็นฝ่ายยื่นมือไปจับมือเขาไว้
“ ที่รัณเคยบอก ว่าถ้าถึงเวลานั้น รัณจะเป็นคนเดินจับมือโยต่อหน้าทุกคน....”
“ โยจำได้ไหม....” ร่างสูงไม่ตอบฉันเขาเพียงแต่ยิ้มพร้อมกับพยักหน้าช้าๆ
“ ถึงเวลาละนะ...”
“ เธอแน่ใจแล้วหรอ ? ”
“ แน่ใจค่ะ :) ”
ฉันพ
