CHAPTER 1
1241 Words
CHAPTER 1
I WOKE up in the light of sunlight thatʼs tóūçhing into my bareface. I close my eyes and huminga nang malàlîm before I opened my eyes again, nakapag—adjust na ang mga màtá ko.
“Hello, Miss Liza, good morning po. Howʼs your sleep?” ate Lalaʼs said it with a smile in her face.
“Itʼs good. . . To the point, I almost forgot my dreams, ate Lala. How about you po?” I asked her too.
Tumayo na rin ako and I stretched my both hands. “Parehas po tayo, Miss Liza. Narinig ko ang boses ng boyfriend ko ngayong umaga. Nagkaroon naʼng signal sa barko.” I saw her eyes sparkling while looking at me.
“Ate Lala, once na umuwi na po siya rito, aalis na po kayo here? Wala na po akong yaya if ever,” tanong ko sa kanya.
I saw her pair of eyes are looking at me right now. “Of course not, Miss Liza. Ako pa rin ang Yaya mo. Ako kaya ang sinabihan ng mom mong bantayan ka. Alam mo namang mag—best friend kaming dalawa. Kaya hindi kita iiwan and iyong kuya Jolo mo, babalik din iyon sa barko muli. Nagpapayaman pa kami katulad niyo!”
I gave her my sweet smile. “I see po. Sige po, I need to take a bath na po. Kayo na po bahala sa bedrøøm ko po.”
I smiled while looking at my face in mirror. “Liza, you are pretty! You look like mom!” sabi ko sa aking sarili and I feel my hēàrt pang again. Napahawak ako sa aking dîbdíb at huminga nang malàlîm. “My heart relax lang, okay? Namimiss ko lang si mom. Sobrang namimiss ko lang.” Pinilit kong ngumiti sa harap ng salamin.
My mom dīēd when I was five years old, sa sàkît niyang heart disēàse like mine, sa kanya ako nagmana. But, I got a heart transplant, kaya hindi na ako nangangamba pa, pero I need to take care myself pa rin dahil traydór ang heart attàçk.
I breathe in and out, slowly. Pinapakalma ang aking sarili.
“I need to take a bath.”
One semester na lamang at magtatapos na rin ako kolehiyo. Two weeks na lamang ng first semester and mag—se—semester break na kami. Natapos na rin akong mag—shower and I get my uniform, wala namang ganap sa Lazaro University, mabuti pa sa Maravilla University, alam ko this week ay foundation day nila, iyon ang sabi ni Denver, ang pinsan ko sa side ni dad.
Naabutan ko sila ate Jen na naglilinis sa living røøm, dumiretso ako sa dining hall para kumain. Tinanong ko rin kung anong oras umalis sina dad, kuya Lash and kuya Otello papunta sa company namin, Trinity Mall. Theyʼre said before eight in the morning sila umalis.
Hindi rin naman nagtagal ay natapos na akong kumain. “Si kuya John po nasa labas, ate Lala?” I asked her. Siya ang kumuha ng sling bag ko.
“Yes po, Miss Liza.”
Nasa labas na rin kami at nakita ko si kuya John, binuksan na niya agad ang backseat. Si kuya John is my driver and bodyguard. Heʼs a black belter na from CalSol Agency for Security and Bouncer, one of the Lazaro ang may—ari. My family and Lazaro are friends.
“Miss Liza, dadaanan po ba natin ang friends niyo?”
I stopped to scroll on my social media. Tinignan ko siya and I shake my head. “Hindi na po, kuya John. Mahuhuli si Zee because she has signing contract na need attend—nan, and about Luth naman po ay nauna na po siya sa campus,” sabi ko sa kanya.
He nodded at me. “Sure po, Miss Liza.”
Nangūnót ang noo ko when I feel our car is not moving anymore. “Traffic?” I asked and look at the window.
“Yes po, Miss Liza. Mukhang may aksidēntēng nangyari sa harapan natin.”
I sighed nang marinig ko iyon. I check my wristwatch, laking pasasalamat kong thirty minutes pa before our first subject. I tap my window to scroll down and sumilip ako habang chine—check ang nangyari sa labas, nakahinto naman ang lahat ng car outside. But, I was shøçked nang may kumuha ng aking ID.
“Kuya John, my ID!” I shouted nang huminto ang isipan ko ng ilang segundo dahil sa pagkabigla.
Mabílîs siyang bumaba at ako rin ay nakibaba na rin. “Help!” malakas kong sabi nang makitang mabilis na tumakbo si kuya John sa direction ng snatcher na kumuha ng ID ko.
Nandoon sa likod ng aking ID ang debit card ko na bigay ni dad, and nasa likød din iyon ang pin number ko.
Gusto kong sumunod but I refused dahil walang magbabantay sa car namin. Nakatingin lamang sa akin ang ibang tao, takot silang tumulong.
“Should I tell to dad? But, baka mag—alala sila sa akin—”
“Miss? Miss, are you Liza Trinidad?”
Napalingon ako nang marinig ang aking name. Nakita ko ang isang lalaking nasa harap ko ngayon, naka—sunglass at naka—formal attire, all black.
“Huh? W—what do you want from me? Iʼm Liza Trinidad. Do I know you?” Nautal ako nang makita ang mukha niya kahit nakatakip ang kanyang mga màtá, gwapo siya.
“Are you Liza Trinidad?” He asked me again, kaya tumango ako. “This is yours?” Pinakita niya sa akin ang ID ko.
“Y—Yes, this is my ID! Thanks! But, paanong napunta ito sa iyo—ah, okay.” Napangiwi ako nang makita nang makita ang isang lalaking būgbøg sarado.
Siya iyong kumuha ng ID ko.
“Miss Liza, hindi ko nakita—Sino kayo?” Gumitna si kuya John sa pagitan naming dalawa.
“Easy, Mister. Iʼm here to give her ID. I catch the culprit. Heto siya, oh!” Tinuro niya ang lalaking nakaluhod pa rin sa harap ko.
Sinuot ko muli ang ID ko.
“T—thanks. But, paano niyo siya nahuli?”
“Um, naka—tsamba lang kami. Actually, I heard your voice saying help, so, we help you. Lucky, nasa paligid ang kaibigan kong si Caspian, so, na—catch niya and lumaban nang kaunti, kaya nabigyan namin. . .”
Nabigyan nila nang kaunti? Mukhang binūgbøg talaga nila.
“Oh, thanks! By the way, whatʼs your name?” I asked him. I want to thanks him, formally.
“Massimo, Miss Liza Trinidad. Nice to meet you.” Hinawakan niya ang kàmày ko, naramdaman ko roon ang róūgh sa kanyang palad.
“Um, thanks too, I mēàn, I nice to meet you. We need to go, I have a class pa.” Napaiwas ako ng tingin sa kanya.
“Be safe again, Miss Trinidad.” Tumango na lamang ako sa kanya at naupo na muli sa backseat.
“Kuya John, do you know him po?” I asked him.
“Ano raw pong pangalan, Miss Liza?”
“Massimo. Iyon lang ang sinabi niya Tumango ako sa kanya. “I will dig some information about him po.” Muling tumango ako sa sinabi niya.
Massimo, ha?
- Writer
