กลับมาถึงเรือนหวังเว่ยซินก็เดินไปหาหวังอี้หยางที่ห้องคัดอักษร จางถง อี้ซิงลุกขึ้นคารวะกล่าว
“คุณหนูใหญ่”
หวังเว่ยซินพยักหน้าพลางก้าวฝีเท้าเข้าไป หวังอี้หยางได้ยินเสียงก็เงยหน้าขึ้นมาลุกขึ้นเดินออกมาหาพี่สาว
“ท่านพี่...วันนี้เหน็ดเหนื่อยหรือไม่”
หวังเว่ยซินส่ายหน้าใบหน้าระบายยิ้ม “ไม่เลย...งานสนุกเสียอีก..แล้วเจ้าเล่า”
หวังอี้หยางยิ้มตอบ “เช่นกันขอรับ...พี่สาวท่านดูสิ ข้ากำลังคัดอักษรอยู่ ลายมือของข้าดีขึ้นมากแล้วขอรับ”
หญิงสาวหันหน้ามไปมองอักษรทันที ดวงตางามประกายวาวขึ้น งดงามแฝงความหนักแน่น
“อืม...งดงามมากอี้หยางเจ้าช่างมีพรสวรรค์เสียจริง”
หวังอี้หยางก้มหน้ายิ้ม หวังเว่ยซินพินิจดูน้องชายอยู่ครู่ตั้งแต่ที่เดินเข้ามานางก็รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของน้องชายแล้ว แววตาดูมีสุขุมเยือกเย็นขึ้นมาจาง ๆ และทั้งหมดก็ถูกถ่ายทอดออกมาเป็นตัวอักษร จากคำกล่าวลายมือคือหน้าต่างของจิตใจ ไม่ผิดแม้แต
