“ใช่ค่ะ ให้อภัยแล้วค่ะเราจะได้ไม่ติดค้างกัน ต่อไปนี้ก็ไม่ต้องมาเจอมาพูดคุย ต่างคนต่างอยู่เหมือนเราไม่เคยรู้จักกันนะคะ” เฟื่องลดาพูดจบก่อนเดินไปหลังบ้าน
“เดี๋ยวสิน้องเฟื่อง...ฟังพี่ก่อน ไหนบอกว่าให้อภัยยังไงกันล่ะ” ภัสสกรณ์เรียกแต่เธอไม่หันหลังกลับ เมื่อหันมามองหน้ามารดา ท่านก็ขยิบตาให้ตามไป
เฟื่องลดามานั่งที่สวนหลังบ้าน สงบจิตสงบใจตัดขาดกันเสียทีนะ จะได้ไม่ต้องวุ่นวาย อีกอย่างเขาก็มีปาวลี ที่ดีกว่าเธอมากมาย ทั้งเป็นดาราที่สวยเก่งครบเครื่อง มีชื่อเสียง เธอก็แค่เด็กฝึกงาน ลูกของแม่ที่อยู่ในสังคมไฮโซแต่ไม่ได้มีชื่อเสียงอะไรมากมาย
ภัสสกรณ์ เดินตามเธอมา เมื่อเห็นเธอนั่งที่ข้างสวนดอกไม้จึงรีบสาวเท้าเข้าไปหาทันที
“เฟื่องทำยังไงถึงจะยกโทษให้พี่ครับ” ชายหนุ่มไปนั่งข้างเธอ แต่ทว่าเธอก็ขยับห่างออกไป
“แล้วพี่ต้องการอะไรจากเฟื่องค่ะ ในเมื่อเฟื่องยืนเคียงข้างพี่ไม่ได้ พี่ก็เลิกวุ่นวายสัก
