ยินดีที่จะหายไป

บทที่ 1 คำถามที่อยากถาม 2/2

เธอเรียกเช็กบิลล์ จนเจ้าของร้านต้องเดินมาถามเพราะเธอไม่ได้แตะอาหารเลยสักนิดเดียว แล้วเธอก็มาเป็นลูกค้าประจำอีกด้วย

“วันนี้อาหารไม่ถูกปากหรือเปล่าครับ”

“ไม่ใช่ค่ะ อาหารอร่อยค่ะ แต่เพิ่งอกหักเลยกินไม่ค่อยลง” เฟื่องลดาบอกด้วยรอยยิ้มให้เจ้าของร้านสบายใจ

“ใครกันครับที่ทำคุณลูกค้าที่สวยที่สุดในร้านของผมอกหัก สงสัยเขาน่าจะตาบอด” เจ้าของร้านอยากพูดคุยเรียกรอยยิ้มให้กับลูกค้าสาวคนสวย

“ปากหวานจังค่ะ มิน่าลูกค้าถึงเต็มร้าน”

“ไม่ขนาดนั้นครับ...ว่าแต่ให้ผมห่อกลับให้ไหมครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ไว้จะมาทานใหม่นะคะ คราวหน้าสัญญาว่าจะกินให้หมดเลยค่ะ” เฟื่องลดาค่อนข้างสนิทกับเจ้าของร้าน เพราะมากับเพื่อนบ่อย แต่คราวนี้เธอกลืนไม่ลงจริงๆ

“ได้เลยครับ คราวหน้าผมจะลดให้เป็นพิเศษเลย” เจ้าของร้านบอกกับลูกค้าสาว

หญิงสาวไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่ยิ้มให้แม้นัยน์ตาจะเศร้าก็ตาม

เธอเดินมาเรียกแท็กซี่เพื่อกลับบ้าน กว่าจะถึงบ้านก็ปาเข้าไปเกือบสี่ทุ่ม หญิงสาวเดินไปกอดผู้เป็นมารดาเหมือนอย่างที่เคยทำทุกวัน

“แม่ขา เหนื่อยจังเลยค่ะ” เฟื่องลดาอ้อนสกุนาเป็นประจำ ต่อให้เหนื่อยหรือไม่เหนื่อยก็ตาม

“งานหนักเหรอลูก”

“มากๆ ค่ะ เจ้านายให้ทำโอทีจนเย็น เลิกงานก็หิวโซไปร้านอาหาร ถึงได้กลับบ้านดึกไงคะ” หญิงสาวแสร้งขอความเห็นใจจากมารดา

“น่าสงสารจังลูกแม่ ถ้าไม่เห็นว่าฝึกงานเสร็จแล้วถึงเรียนจบนะ แม่ไม่ให้ไปทำแล้วงานหนักขนาดนี้ ให้อยู่บ้านเฉยๆ เดี๋ยวแม่เลี้ยงเอง” สกุนาเป็นครอบครัวผู้ดีเก่า สมบัติมีมากมายเลี้ยงลูกสาวคนเดียวไม่ลำบากแน่นอน

“ได้ที่ไหนกันคะ คุณพ่อไม่อยู่กับเราแล้ว เฟื่องก็ต้องขยันเป็นหัวหน้าครอบครัว หาเงินมาให้แม่ไงคะ”

“เราไม่ได้จนสักหน่อย อีกอย่างสมัยนี้เรียนจบก็หมื่นห้า จะไปพอยาไส้อะไร” สกุนาที่ไม่ชอบระบบเงินเดือนการจ้างงานของประเทศไทยเลยสักนิด กว่าจะได้ใบปริญญาเรียนมากี่ปี แล้วจบทำงานเงินเดือนผ่อนจักรยานยังไม่ได้เลย

“งั้น เฟื่องเรียนต่อดีไหมคะแม่ หรือจับสามีเศรษฐีดี ออกงานสังคมกับคุณแม่บ่อยๆ” เฟื่องลดาก็ยังพูดเล่นพูดหัวกับมารดาอยู่ทุกวัน เพื่อไม่ให้มารดาจับได้ว่าเธอมีเรื่องทุกข์ใจ

“เดี๋ยวแม่จะฟาดสักที ว่าแต่เรามีแฟนหรือยัง ไม่เห็นพามาให้แม่เห็นหน้า เห็นออกไปทุกวันหยุด”

เฟื่องลดาเริ่มสะดุ้ง มารดาเธอก็สังเกตเห็นเหมือนกันเหรอ หรือเธอควรลดการเจอกันกับเขา

“ใช่ที่ไหนกันคะแม่ ลูกสาวแม่โสดสนิท แต่พรุ่งนี้ขอไปช็อปปิงแก้เบื่อหน่อยนะคะ” เธอโกหกมารดาคำโต พรุ่งนี้เธอคงต้องบอกกับเขา ก่อนบอกเธอมีคำถามอยากถามเขาเหมือนกัน

เฟื่องลดาชาร์จแบตโทรศัพท์แล้วก็ไปนอนรอ จนเมื่อแบตเริ่มมีขีดเขียวเธอจึงเปิดโทรศัพท์ แล้วก็พบกับข้อความที่แสนจะห้วนๆ ของเขา

ทำไมไม่รับโทรศัพท์ พรุ่งนี้มาพบผมด้วยนะ อย่าให้รอนาน รู้ใช่ไหมว่าจะโดนอะไร

“เห้อ...คุณก็แค่อยากได้ร่างกายฉัน งั้นฉันก็อยากถามคุณเหมือนกัน ถ้าฉันหลงรักคุณ คุณจะเลิกติดต่อกับฉันไหม” เธอบ่นใส่โทรศัพท์แล้วก็ล้มตัวนอนบนเตียง

เขาเคยรักใครไหม เธออยากรู้จัง

หญิงสาวคิดจนหลับไป เพราะวันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน ไหนจะงานหนัก แล้วยังโดนเขาเมกเลิฟในที่ทำงานอีก ไม่เป็นเธอไม่รู้หรอก ว่ามันเหนื่อยขนาดไหนกัน