กรรมสิทธิ์รักมาเฟียเถื่อน

4.1

“เธอทำร้ายพี่ใหญ่ทำไม”

จ้าวอี้เฟินถามเสียงแข็งแต่ก็ไม่ได้ใช้เสียงที่ดังจนเกินไปนักเพราะไม่อยากคนอื่นในร้านได้ยิน พราวเพตราที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามหน้าหดเหลือไม่ถึงสองนิ้ว มือที่ประสานกันเอาไว้บนตักชื้นไปด้วยเหงื่อ ดวงตาคู่สวยฉ่ำวาวไปด้วยหยาดน้ำใส จนสุดท้ายคนที่คาดคั้นเสียงแข็งก็ใจอ่อน

“บอกฉันหน่อยได้ไหม ว่าทำไมเธอต้องทำร้ายพี่ใหญ่ด้วย พี่ใหญ่ใจร้ายกับเธองั้นเหรอพราว”

พราวเพตราส่ายหน้าปฏิเสธอย่างเชื่องช้า ความรู้สึกผิดอัดแน่นในอก หญิงสาวเค้นน้ำลายเหนียวหนึบส่งลงลำคอไปอย่างยากลำบาก

“เปล่าค่ะ คุณจ้าวไม่ได้ใจร้ายเลยค่ะ”

“ก็นั่นน่ะสิ พี่ใหญ่ไม่ได้ใจร้ายกับเธอแล้วทำไมเธอถึงได้ทำร้ายพี่ใหญ่ได้ลงคอ”

“พราวขอโทษค่ะคุณอี้เฟิน”

พราวเพตราตอบเสียงสั่นเครือ น้ำสีใสที่ขังคลอตรงหน่วยตาก่อนหน้านี้ร่วงเผาะ เห็นแบบนั้นจ้าวอี้เฟินก็ได้แต่ถอนหายใจ แต่ถึงกระนั้นจ้าวอี้เฟินก็ไม่คิดจะปล่อยผ่าน

“ถ้าเธอรู้สึกผิดจริงๆ แล้วละก็ เธอต้องบอกฉันมาว่าเธอทำร้ายพี่ใหญ่ไปทำไม”

เรียวปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่น ความลำบากใจฉายชัดอยู่บนใบหน้าของพราวเพตรา หากแต่เพราะสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดคั้นและไม่มีทีท่ายอมผ่อนปรนของจ้าวอี้เฟินที่มองมา สุดท้ายพราวเพตราต้องยอมเปิดปากทั้งน้ำตา

“แม่บุญธรรมของพราวถูกจับตัวไปค่ะ พราวต้องทำร้ายคุณจ้าวเพื่อแลกกับการมีชีวิตรอดของแม่บุญธรรมค่ะ พราว พราวไม่มีทางเลือก”

พราวเพตราเอ่ยเสียงสั่น แม้จะเห็นใจอีกฝ่ายอยู่มาก แต่จ้าวอี้เฟินก็ไม่อาจอภัยให้พราวเพตราได้อย่างสนิทใจนัก อดตำหนิอีกฝ่ายไม่ได้

“เธอใจร้ายมากนะพราว พี่ใหญ่ของฉันใจดีกับเธอมากขนาดนั้น ใจดีอย่างที่พี่ใหญ่ของฉันไม่เคยใจดีกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่เธอก็ยังทำร้ายพี่ใหญ่ได้ลงคอ”

พราวเพตราไร้ข้อโต้แย้ง หญิงสาวทำได้เพียงก้มหน้าลงต่ำ ดวงตาที่ถูกม่านหมอกของน้ำสีใสบดบังเพ่งมองมือที่ประสานกันเอาไว้ตรงหน้าตัก เธอใจร้ายจริงๆ อย่างที่จ้าวอี้เฟินว่า ใจร้ายตั้งแต่คิดทำร้ายจ้าวไป่เฟิงแล้ว

และดีเหลือเกินที่ความขลาดกลัวและความลังเลใจของเธอทำให้เธอทำมันไม่สำเร็จ

“เธอรู้อะไรไหมพราว หากเป็นคนอื่นเธอคงไม่ได้มานั่งอยู่แบบนี้หรอก”

“พราวทราบค่ะคุณอี้เฟิน และพราวก็เสียใจที่ทำแบบนั้น” พราวเพตราไม่คิดจะค้าน ไม่เลยสักนิด

“ฉันถามเธอจริงๆ นะพราว เธอไม่รู้สึกอะไรกับพี่ใหญ่เลยงั้นเหรอ”

พราวเพตราเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาคู่สวยที่มีม่านน้ำตาบางๆ บดบังการมองเห็นมองสบสายตากับจ้าวอี้เฟิน ฝืนยิ้มให้คำตอบอีกฝ่ายไปด้วยน้ำเสียงอ่อนล้าเต็มทน

“ความรู้สึกของพราวไม่สำคัญอะไรหรอกค่ะคุณอี้เฟิน อีกอย่างคุณจ้าวก็แค่ใจดีกับพราว แค่ใจดีเท่านั้นค่ะพราวทราบดี พราวก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่บังเอิญผ่านเข้าไปในชีวิตของคุณจ้าวเท่านั้นค่ะ”

จ้าวอี้เฟินเองก็ไม่อาจจะค้านคำพูดของพราวเพตราได้เต็มปากนัก เพราะยากเหลือเกินที่จะคาดเดาความคิดและความรู้สึกของพี่ใหญ่ของเธอออก พราวเพตราเลือกใช้คำว่าใจดีก็น่าจะเหมาะที่สุดแล้ว

“พราวขอโทษจริงๆ นะคะที่คิดทำร้ายคุณจ้าว และโชคดีจริงๆ เลยค่ะที่พราวทำมันไม่สำเร็จ เพราะคุณจ้าวจับได้ซะก่อน”

พราวเพตราบอกทั้งน้ำตา หากแต่บนใบหน้าที่เปรอะเปรื้อนไปด้วยหยดน้ำสีใสกลับมีรอยยิ้มจริงใจไม่เสแสร้ง นั่นทำให้จ้าวอี้เฟินทราบว่าอีกฝ่ายคงรู้สึกผิดจริงๆ

“เอาละๆ เราหยุดคุยเรื่องนี้กันดีกว่า ว่าแต่เธอเถอะ ไม่เจอกันเกือบเดือน เป็นยังไงบ้าง แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน อยู่กับแม่บุญธรรมของเธอหรือเปล่า”

“พราวสบายดีค่ะ แต่ตอนนี้ไม่ได้อยู่กับแม่บุญธรรมแล้วค่ะ”

“อ้าว ทำไมล่ะ” จ้าวอี้เฟินเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย

“คือพราวอยากลองออกมาหางานทำเองค่ะ”

พราวเพตราไม่อาจถ่ายทอดเรื่องราวอันโหดร้ายระหว่างเธอกับแม่บุญธรรมออกไปได้ อย่างน้อยพราวเพตราก็ถือว่านี่เป็นการทดแทนบุญคุณของอีกฝ่าย และก็จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะปกป้องลู่ชิง เพราะหญิงสาวคิดว่าหากจ้าวไป่เฟิงรู้ในเรื่องนี้ แม่บุญธรรมของเธอต้องแย่แน่ๆ เรื่องทั้งหมดให้มันจบที่ตัวเธอน่าจะดีที่สุด

“งั้นเหรอ แล้วเธอทำงานอะไรล่ะ”

“พราวทำงานที่ร้านดอกไม้ค่ะ แล้วก็รับจ๊อบพิเศษส่งของหลังร้านดอกไม้ปิดค่ะ”

“ลำบากแย่เลยสิ”

“ก็นิดหน่อยค่ะ แต่พราวโอเค”

“งั้นเอางี้” จ้าวอี้เฟินบอกก่อนจะหยิบกระเป๋าหนังสีชมพูหวานแหววขึ้นมา รื้อค้นอยู่พักหนึ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง “เอานี่ไปเผื่อเธอลำบาก”

จ้าวอี้เฟินยื่นเช็คให้พราวเพตรา จำนวนเงินหลักหมื่นเหรียญที่ปรากฏบนเช็คทำให้พราวเพตราต้องสั่นหน้าปฏิเสธ

“พราวรับไว้ไม่ได้จริงๆ ค่ะคุณอี้เฟิน” อันที่จริงตอนที่อยู่กับจ้าวไป่เฟิงเขาก็ให้เงินเธอใช้ตามสมควรซึ่งถือว่าเป็นจำนวนเงินที่ไม่น้อยเลย แต่พราวเพตราไม่กล้าหยิบเงินจำนวนนั้นมาใช้เพราะรู้สึกละอายใจ

“รับไปเถอะน่า” จ้าวอี้เฟินคะยั้นคะยอ

“พราวรับไม่ได้จริงๆ ค่ะ” สีหน้าของพราวเพตราเต็มไปด้วยความลำบากใจ

“เอาไปเถอะพราว เธอก็รู้ว่าเงินแค่นี้ฉันไม่เดือดร้อนหรอกน่า”

“พราวทราบค่ะคุณอี้เฟิน” พราวเพตรายิ้มจาง “แต่พราวไม่อยากรู้สึกผิดไปมากกว่านี้ สิ่งที่พราวทำมันเกินให้อภัย พราวละอายใจเกินกว่าจะรับความช่วยเหลือจากคุณจริงๆ ค่ะ”

จ้าวอี้เฟินถอนหายใจ เห็นสีหน้าลำบากใจของพราวเพตราแล้วหญิงสาวก็ไม่อยากคาดคั้นอีก “เอางั้นก็ได้ แต่ถ้าลำบากเธอบอกฉันได้นะพราว”