พราวเพตราแสดงสีหน้าครุ่นคิด พราวเพตราไม่แน่ใจนักว่าเธอมีสิทธิ์ให้ใครไปเยี่ยนเยียนตอนที่อยู่คฤหาสน์ตระกูลจ้าวหรือเปล่า แต่เพราะสายตาที่มองมาอย่างวิงวอนทำให้พราวเพตราปฏิเสธไม่ลง
“ได้สิ เพื่อนไปเยี่ยมเยือนเพื่อนคงไม่ผิดอะไร”
เท่านั้นเองจางซีฮ่าวก็หลั่งน้ำตา ไม่ใช่เพราะดีใจที่พราวเพตราเอ่ยอนุญาต แต่เป็นเพราะคำว่าเพื่อนที่พราวเพตราย้ำอย่างชัดถ้อยชัดคำนั่นต่างหาก
คุยกันเรื่อยเปื่อยต่ออีกพักหนึ่ง ฟ่านซ่ง ฟ่านหรูและจางซีฮ่าวก็เดินมาส่งพราวเพตราที่รถ ซึ่งคนที่รออยู่คือเจิ้งสิง พราวเพตราโค้งศีรษะให้ฟ่านซ่งกับฟ่านหรู และหันไปโบกมือน้อยๆ ให้กับจางซีฮ่าวที่ทำหน้าตาคล้ายจะร้องไห้อยู่รอมร่อ
“พราวไปก่อนนะคะ รักษาตัวด้วยนะคะ น้าซ่ง น้าหรู ซีฮ่าวด้วย”
พราวเพตราบอกอีกครั้งก่อนจะก้าวขึ้นรถ ทั้งสามคนโบกมือลาหญิงสาว ประตูรถถูกปิดด้วยฝีมือของเจิ้งสิงก่อนที่เขาจะก้าวขึ้นไปนั่งข้างคนขับ ครู่ต่อมารถยนต์สีดำมัน
