เสียงเรียกดังมาจากร้านขายเครื่องดื่มริมชายหาด มีนาหันไปมองก็พบว่าปูนิ่มในชุดกระโปรงยืนโบกไม้โบกมืออยู่ที่ชุดเก้าอี้ของร้านอาหารซึ่งทำจากหวาย หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าไปลึกก่อนเดินไปหาเพื่อนของเธอ ปั้นหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหมือนไม่เคยรับรู้มาก่อนว่าเพื่อนสนิททิ่มแทงเธอข้างหลังได้เจ็บแสบมากแค่ไหน
“มีน...ปูดีใจจังเลยที่มีนมา”
ปูนิ่มฉีกยิ้มกว้าง เธอดูอวบอิ่มขึ้นมาก ดูแตกต่างจากตอนก่อนที่จะย้ายออกจากอพาร์ทเม้นท์ไม่น้อยเลยทีเดียว
“นั่งก่อนซีมีน ปูสั่งน้ำส้มของโปรดให้มีนแล้วนะจ๊ะ”
ปูนิ่มเป็นฝ่ายพูดโดยไม่ได้สังเกตเลยว่ามีนาแทบไม่ปริปากอะไรนอกจากนั่งลงบนเก้าอี้หวายกระทั่งเด็กเสิร์ฟยกเครื่องดื่มซึ่งเป็นน้ำส้มคั้นมาวางตรงหน้า
“ขอบใจนะ...ปูสบายดีเหรอ ย้ายไปอยู่ที่ลองบีชแล้วเป็นไงบ้าง”
“ก็โอเค” ปูนิ่มยิ้มอีกครั้งแต่คราวนี้เป็นรอยยิ้มที่ไม่ใคร่สดใสเท่าใดนัก มีนารู้สึกได้ถึงร่องรอยหมองหม่นจากแวว
