"หมดตัว ที่หมายถึงสิ้นเนื้อประดาตัว พี่ยอมได้ แล้วนอกเหนือจากยอมหมดตัว พี่พร้อมยอมเสียตัวให้นาวตลอดเวลา"
มะนาวหรี่ตามองอีกคนอีกครั้ง รอยยิ้มกว้างที่ประดับบนใบหน้า ทำให้เธอรู้ในทันที ว่ารวมพลคนที่เจ้าเล่ห์คนเดิมกำลังกลับมา ใบหน้าคมคายซุกลงที่อกของเธออย่างจาบจ้วง เขาทำแบบนั้นได้อย่างหน้าไม่อาย ในขณะที่เธอยอมผู้ชายแบบเขาแล้วจริงๆ
"พะ พอ.."
เธอรีบร้องขอพร้อมกับดันใบหน้าคมคายออกห่าง ยิ่งเห็นแววตาหวานหยาดเยิ้ม ยามที่อีกคนมองสบตากัน มันก็ยิ่งทำให้เธอหวั่นในใจ
"หลายวันมากเลยนะ มันก็ต้องคิดถึงเป็นธรรมดาไหม"
เขาเริ่มทำหน้างอแงใส่ แล้วหมายจะซุกใบหน้า เข้ามาดอมดมบริเวณหน้าอกของเธอ หงุดหงิดให้ตัวเองจนได้ เมื่อตอนที่เธออยู่กับเขา เวลาจะนอน เขามักจะให้เธอโนบลา แล้วใครจะไปคิดล่ะว่า พอไม่ใส่สิ่งนั้นในเวลานอน มันทำให้รู้สึกโล่งและสบายมาก จนถึงขนาดชิน และไม่อยากที่จะกลับไปใส่มัน
"พะ พี่พล นาวโกรธนะ"
