ฉันยกถุงขึ้นมาดู มันเป็นถุงกระดาษเรียบ ๆ ไม่มีข้อความ ไม่มีแม้แต่สติ๊กเกอร์น่ารักติดไว้ให้เดาเจ้าของ มีเพียงกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของขนมที่ลอยออกมา ทำให้ท้องฉันร้องเบา ๆ อย่างห้ามไม่อยู่
“นุ่น ของใครอะ?” น้ำหวานเอ่ยถามพลางเอื้อมหน้ามาดูอย่างสนใจ แจมก็ตามมาติด ๆ ดวงตาเป็นประกายเหมือนจะหาเรื่องแซว
“ไม่รู้…ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าไม่ให้บอก” ฉันตอบพลางวางถุงลงบนโต๊ะอย่างเก้ ๆ กัง ๆ เพราะรู้ดีว่าถ้าเพื่อนเห็นแบบนี้ มันต้องไม่จบแค่คำถามเดียวแน่ ๆ
“อุ้ยยยยยย…ของใครส่งมาให้อะ โอ้ยตื่นเต้นแทน!” แจมแทบจะตะโกน จนคนโต๊ะข้าง ๆ หันมามอง ฉันรีบยกมือขึ้นทำท่าห้าม
“เบา ๆ หน่อยอีแจม จะตะโกนเพื่อออ” ฉันกระซิบเสียงเครียด พยายามกดสีหน้าให้ดูปกติที่สุด แต่หัวใจมันเต้นแรงจนรู้สึกเหมือนจะดังออกมาข้างนอก
แบมแบมหยิบถุงขึ้นมาเปิดดู ก่อนจะร้องเบา ๆ “โอ้โห เบเกอรี่ ขนมปังสอดไส้กับครัวซองด์ด้วย นุ่น แฟนเก็บมึงป้ะ?”
ฉันรีบคว้
