พ่อยืนกอดอก มองหน้าฉันอยู่ตรงนั้นด้วยสายตาเหมือนจะทะลุเข้าไปในหัวใจ
“นุ่น…พ่อถามว่า นี่มันเรื่องอะไรกัน?” น้ำเสียงเรียบ แต่กดดันจนฉันแทบขาสั่น
“เอ่อ…คือว่า…” ฉันหลบตาพ่อ รีบหันไปมองพี่แทนไทกับพี่แม็กที่ยังยืนสงบเสงี่ยมอยู่ตรงหน้าบ้าน แต่บรรยากาศกลับเหมือนจะมีไฟแลบระหว่างทั้งคู่
พี่แทนไทพูดขึ้นก่อน เสียงทุ้มจริงจัง
“ผมตั้งใจจะมาชวนไปกินข้าวครับพ่อ ไม่ได้มีเจตนาไม่ดีอะไร”
ยังไม่ทันจบ พี่แม็กก็ไม่ยอมแพ้ รีบเสริม
“ผมก็เหมือนกันครับ อยากชวนไปกินข้าวด้วยเหมือนกัน”
พ่อเหลือบมองทั้งคู่ทีละคน ก่อนหันกลับมาหาฉัน สีหน้าเริ่มเข้มขึ้น
“นุ่น ตกลงมันยังไงกันแน่ ลูกจะไปกับใคร?”
คำถามนั้นดังขึ้นเหมือนฟ้าผ่า ฉันใจเต้นโครมคราม มือที่ถือกระเป๋าใบเล็กสั่นน้อย ๆ เหมือนถูกต้อนเข้ามุม ไม่มีทางหนีไปไหนได้อีก
นี่มันไม่ใช่แค่เลือกไปกินข้าวธรรมดาแล้ว แต่เหมือนถูกบังคับให้เลือกหัวใจใครสักคนตรงนี้เลย…!
ฉันสู
