กิ่งพยอมไม่ต้องการฟังคำข้ออ้างแก้ตัวจากปีศาจร้ายหวังทำลายชีวิตเธอทุกเมื่อ คนเหี้ยมเกรียมอย่างเขาเอ่ยขอโทษสำนึกผิดเคยทำไว้จนเจ็บแสบ ต่อให้ตายเธอไม่เชื่อเด็ดขาด
“ออกไป! กิ่งไม่อยากเห็นหน้า”
กิ่งพยอมเป็นได้แค่นักโทษสาวบำเรอความโกรธแค้นของนายใหญ่ปรวีร์ จะอยู่จะตาย ไม่มีค่าพอให้เขาสนใจ
“ฉันรู้ว่าฉันทำผิดกับเธอไว้มาก ฉันขอโทษ ตอนนั้นฉันโมโหมากที่เธอหนีฉันและไปอยู่กับไอ้วาคิม ไม่มีผัวที่ไหนจะปล่อยให้เมียอยู่กับผู้ชายอื่นหรอก”
ปรวีร์กลายเป็นคนใจเย็น ไม่ได้อารมณ์อาละวาดทำร้ายตบตีจำเลยแค้นเหมือนวันแรก เขาสำนึกผิดกับสิ่งที่ตนเองกระทำไม่มีการเสแสร้งใดๆ ทุกคำล้วนออกจากหัวใจจริง
“ฉันไม่ใช่เมียนาย”
กิ่งพยอมสวนกลับคนเอาแต่ใจทันควัน เธอยอมไม่ได้กับคำเขาเรียกแทนว่าเมีย เธอไม่ใช่เมียผู้ชายโรคจิตเสียหน่อย
“อ้าว แล้วที่เราเอากันทั้งวันทั้งคืนไม่ใช่เมียแล้วจะเรียกว่าอะไร หรือว่าเธออยากเป็นแค่นางบำเรอเ
