เสียงปืนดังสนั่นหนึ่งนัดเจาะเข้าท้ายทอย ร่างบางล้มพับกับพื้นทันที โลกันตร์เบิกตากว้างตกใจก่อนจะตะโกนเสียงดัง "น้ำผึ้ง!!!"
ปัง!
ปัง!
ปัง!
จากนั้นลูกกระสุนก็รัวต่อเนื่องออกจากด้ามปืนที่เธอถือ แม้ราตรีจะนอนแน่นิ่งเลือดไหลเป็นทางแต่น้ำผึ้งก็ยังจ่อยิงเธออย่างเลือดเย็น
"มาได้ไงเนี่ย?!" ผมรีบตรงดิ่งแล้วลากแขนมาชิดใกล้ "ใจเย็นก่อน"
"วันที่เราไปงานเลี้ยงล่าสุดพี่พายุมาลากไปคุยตรงบันไดหนีไฟ เขาบอกว่าผู้หญิงคนนี้เป็นหลานสาวของมาเฟียใหญ่กลัวว่าหนูจะไม่ปลอดภัยเลยมาเตือน"
"แสดงว่าไอ้พายุมันรู้แล้วว่าคนที่ฆ่ามะปรางก็คือพ่อของมะปรางที่ตอนนี้ยังหลบหนีอยู่"
"พี่มีแผนอะไรทำไมไม่กระซิบบอกหนูบ้าง"
ฉันสะบัดแขนแกร่งของเขาทิ้งมันน่าโมโหชะมัดแค่บอกแผนกับเมียหรืออะไรก็ได้ฉันจะได้ไม่ต้องนั่งร้องไห้เป็นเวลานาน
"ราตรีฉลาดเกินไปมีทั้งเครื่องดักฟังสายตาแหลมคมอีกทั้งคนที่อยู่รอบตัวฉันก็เป็นคนของเด็กนี่ทั้งหมด ใ
