หลายวันผ่านไป
"กินสิมองอะไร!"
"พี่มารับหนูกินข้าวทุกวันคือ..หนูเกรงใจ"
"ฉันแค่ว่าง"
"____"
ตลอดเวลาพี่โลกันตร์มักโทรเรียกให้ฉันออกมาหาแล้วพาไปกินข้าวแต่บอกตามตรงว่าอึดอัด น้ำเสียงสายตาและคำพูดของเขาน่ากลัวมาก
"ประจำเดือนหายหรือยัง"
เคว้ง
ช้อนที่ถือหลุดร่วงลงพื้นน้ำผึ้งตกใจเมื่อได้ฟังคำถาม
"ที่มาหาหนูทุกวันเพราะคำสัญญานั่นสินะคะ" คงจะใช่เพราะเฝ้ารออยากเปิดบริสุทธิ์อยู่ล่ะสิ "หายแล้วค่ะพี่ต้องการตอนนี้เลยไหมล่ะ"
"อย่าประชด ฮ่าๆ วันนี้ไม่ว่างต้องออมแรงไว้คราวหน้าก็แล้วกัน"
ใบหน้าจิ้มลิ้มเริ่มจะหม่นหมองทันทีที่โลกันตร์จ้องมองเขาก็เงื้อมือมาปัดไรผมที่ติดตามแก้มเพราะโดนลมโกรก
"ไปซื้อเสื้อผ้ากันไหม"
"เสื้อผ้า.."
ร้านตึก
ขับรถออกไปหลายนาทีก็เจอคล้ายห้างสรรพสินค้าหลายตึกติดกันมีของแบรนด์เนมอีกทั้งข้าวของเครื่องใช้สวยงามผู้คนพลุกพล่านอย่างกับคนละโลกที่เธออยู่
"สวยจัง" ฉันมองอย่างตื่น
