เมื่อถึงกำหนดที่ต้องเดินทางออกจากหุบเขา ไป่จวินก็เดินทางมาส่งคนตัวเล็กเองจนได้ เพราะความเป็นหวงที่มีมาก อีกทั้งมิอยากจากนางไป
“ระวังตัวให้ดีเข้าใจหรือไม่” เขาเอ่ยบอกพร้อมกับกอดนางไว้แนบอก ไป่จวินมิเคยต้องรู้สึกกลัวการพลัดพลากเพียงนี้มาก่อน เขามิเคยรักสตรีนางใด และมิคิดว่าเรื่องราวเช่นนี้จะเกิดขึ้นมาได้ ซูเยว่กอดคนตัวโตแน่นมิต่างกัน ยามนี้ความรักมันเบ่งบานในใจของทั้งคู่จนมิอยากแยกจาก
“ไปเถอะพี่อยากให้เจ้าถึงเมืองเซียงก่อนพล่บค่ำ จางเหยาและทหารเหล่านี้จะดูแลเจ้าอย่างดี”
“ท่านต้องดูแลตัวเองนะ อย่าลืมคำมั่นที่เอ่ยต่อข้า” ซูเยว่ย้ำคนตัวโต แล้วผละออกจากกัน ก่อนจะขึ้นรถม้าไปไม่เหลียวหลัง เพราะกลัวว่าจะทนทำใจไม่ได้
ไป่จวินยืนมองรถม้าเคลื่อนออกไปจนลับตา เขาสั่งให้กลุ่มทหารติดตามไปห่างๆ เพื่อไม่ให้ผิดสังเกตมากเกินไป มีแค่จินหยางและจางเหยาพร้อมด้วยองครักษ์เท่านั้นที่ประกบรถม้า และยังต้องปลอมตัวมิ
