นัยน์ตาสวยเปิดขึ้นเพราะรู้สึกถึงแรงกอดรัดของใครบางคน ซูเยว่สำรวจใบหน้าของคนตัวโตที่ยังคงหลับอยู่ ยามนี้เขามิต่างจากคนทั่วไป แต่เหตุใดยามตื่นถึงได้ดูใจร้ายนัก “หรือพวกโจรป่าสมัยนี้จะเป็นแบบนี้กันทุกคน เอ๊ะ! โจรสมัยไหนมันก็เหมือนกันไหมซีซี”
ความคิดของสตรีตัวน้อยยังคงค้านกันไปมา ก่อนจะหลับตาลงเมื่อเห็นอีกฝ่ายขยับ เมื่อทุกอย่างยังคงเงียบสนิทและไม่มีการเคลื่อนไหว นางก็เปิดเปลือกตาสวยขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้กลับเห็นว่าอีกฝ่ายจับจ้องอยู่
“หึ! คิดจะลักหลับข้างั้นหรือ ถึงได้ทำลับๆ ล่อๆ เช่นนี้” ไป่จวินมิเอ่ยเปล่า แต่ยกร่างเล็กขึ้นมาทาบทับบนตัวเขา ทั้งที่อาภรณ์ก็มิได้ส่วมใส่กันทั้งคู่ มีเพียงผ้าห่มผืนใหญ่เท่านั้นที่ห่อหุ้มร่างกายเปล่าเปลือยเอาไว้
“อ่ะ! ข้ามิได้คิดเช่นนั้นเสียหน่อย แค่หิวแล้วเท่านั้น รอว่าเมื่อไหร่ท่านจะตื่นต่างหาก” เสียงหวานเอ่ยท้วงคำของเขา ก่อนที่อีกฝ่ายจะยิ้มร้ายออกมา แล้วรั้งเอ
