ไป่จวินเดินไปเดินมาเหมือนหนูติดจั่น จนคนสนิทอดสงสัยมิได้ แต่ก็มิกล้าจะเอ่ยถาม เพราะดูจากสีหน้าแล้วคงมิสบอารมณ์เป็นอย่างมาก ตั้งแต่มิสามารถรับรู้ข่าวคนในจวนได้ ซึ่งมันน่าแปลกที่ปกติฝ่ายตนก็มิได้อยากรู้ทุกเรื่องอยู่แล้ว เหตุไฉนผู้เป็นนายถึงกังวลเพียงนี้
“เกิดอะไรขึ้น หรือว่าหรานจวิ้นจะรู้” ไป่จวินพึมพำกับตนเอง สิ่งที่เขาคิดตอนนี้คืออนุชาอาจจะเห็นเขาเข้าจวน และซูเยว่เองอาจจะถูกจับได้หรือไม่นางก็อาจจะบอกเรื่องเมื่อคืน แต่อย่างหลังเขาคิดว่ามิมีทางใช่แน่ เพราะนางมีใจต่ออนุชาเขา อย่างไรเสียก็มิมีทางเอ่ยว่าตนเองหลับนอนกับบุรุษอื่นเป็นแน่ อาจจะเป็นอย่างแรกก็ได้
“หวังว่าข้าจะคิดผิด ใช่ว่าข้าจะห่วงเจ้านะซูเยว่ แต่หากอนุชาข้ารู้ก่อนมันก็ไม่สนุกน่ะสิ” ยิ้มร้ายเผยออกมาอีกครั้ง
เขาหวังจะทำให้คนน้องอับอาย แต่ถ้าถูกจับได้เสียก่อนหรานจวิ้นคงมิมีทางปล่อยซูเยว่เอาไว้แน่ สำหรับเขามันมิมีความหมายได้แม้เพียงน
