วันต่อมา
เวลา 12.45 น.
ชีวิตของการเป็นแม่บ้านกำลังเริ่มขึ้นแบบเต็มตัว ดีนะที่ฉันใช้ชีวิตในญี่ปุ่นมาตัวคนเดียว เรื่องการทำความสะอาดบ้าน ทำอาหารก็ถือว่าไม่เป็นสองรองใคร แต่ส่วนใหญ่จะเน้นความสะดวกรวดเร็วเพราะไม่มีเวลาเป็นหลักเลยไม่ได้ค่อยได้ทำสักเท่าไหร่ แต่เมื่อต้องสวมบทบาทในหน้าที่อื่นก็ไม่มีปัญหา เพราะปัญหาเดียวของฉันในตอนนี้ก็คือ
เจ้าแมวส้มตัวอ้วนขนฟูฟ่องตรงหน้านี้
“เอ่อ... เมื่อวานเขาเรียกชื่อแมวตัวเองว่าอะไรนะ” ฉันพึมพำกับตัวเอง สายตาก็จ้องมองเจ้าแมวส้มที่นั่งจ้องมาเช่นกันอยู่กลางห้องโถงใหญ่ ไม่ใช่ว่าจำไม่ได้แต่ไม่ค่อยแน่ใจ ไอ้ชื่อยาว ๆ เวอร์วังอลังการนั่น...
“เพอร์เซฟโพนี่” และแล้วก็มีเสียงแทรกเข้ามา นั่นก็คือเจ้าของของแมวตัวนี้ ฉันละสายตาจากแมวตรงหน้ามองตามร่างสูงที่เดินมาทิ้งตัวนั่งลงยังโซฟาตัวยาว
ทำไมยังอยู่ที่นี่?
ไหนลูกน้องบอกว่าเจ้านายเขาไม่ชอบให้คนวุ่นวาย แต่โผล่ออก
