EP.8 ทำไมกูเจอแต่คนไม่ปกติวะ? ฮ่าๆ

1105 Words

หลังจากถูกไอ้บ้าลงโทษฉันกับผิงเลยรีบกลับบ้านเพราะรู้สึกล้าที่ขาเอามากๆ เวลา 19.00น. ผับ Yes วุ้ววว เฮ้ เย้ๆ เสียงเพลงดังกึกก้องสะท้อนไปทั่วทั้งผับ สถานที่เเห่งนี้เป็นที่สิงสถิตของหนุ่มหล่อสามคน พวกเขาทั้งรวยและหน้าตาดีจนสาวๆ ต่างพากันหลงไหล "พี่ๆ น่ารักจังเลี้ยงพวกเราหมดทุกคนเลย" กลุ่มสาวสวยออดอ้อนยั่วยวนหนุ่มๆ ทั้งสามคนตรงหน้า “ถ้าไม่มีค่าเทอม มาเอา...กับพี่นะ ฮ่าๆ” ตี๋พูดด้วยแววตากรุ้มกริ่ม “อุ๊ย พี่คิงส์ ดื่มเหล้าเก่งสมคำร่ำลือเลยนะคะ รินดื่มจนเมาเเล้วพี่คิงส์ยังเฉยๆ เลย” สาวสวยอีกคนพูดอย่างมีจริต “ไอ้คิงส์มันแดกเหล้าคนเดียวได้เป็นกลมเลยนะ เเข็งทั้งคอแข็งทั้งเอ็นอะ ฮ่าๆ” เอสพูดปนขำ “จริงหรือเปล่าคะพี่คิงส์” หญิงสาวหันไปถามด้วยแววตาเย้ายวน "ไม่รู้สิ น้องก็ลองมาเช็กดูก่อน แล้วค่อยตอบพี่นะว่าจริงหรือเปล่า" คิงส์กระซิบพร้อมส่งสายตามีเลศนัย บนรถ เอี๊ยด อี๊ดดด เสียงรถโยกสนั่นสั่นไหว ตับ ตับ ตับ เสียงกระแทกดังในรถ "อ๊าา โอ๊ยย พี่คิงส์ จะ..จุก อ๊ะๆ" เสียงครางของหญิงสาวดังระงม “ซี๊ดด อ๊าา” คิงส์ซี๊ดปากซี๊ดคออย่างพึงพอใจ “พี่คิงส์ อ๊าาส์” “ทนหน่อย จะแตกแล้ว ซี๊ดดด” คิงส์พูดเสียงแหบพร่าพร้อมกับเร่งจังหวะและแรงกระแทกขึ้น เขาปรับเบาะเลื่อนถอยหลังเอนตัวลงนอนเล็กน้อย ก่อนจะจับร่างสาวสวยอุ้มกระแทกด้วยท่อนลำที่เเข็งอยู่ไม่ยั้ง ตับ ตับ ตับ กระแทกดัง "อ๊าาา ง๊าาา อ๊ายย" เสียงสาวสวยร้องครางแทบจะโหยหวน “จะ..เสร็จเเล้ว ซี๊ดดด” พรึ๊ดดด กึก กึก กึก กระตุกน้ำรัก "อ๊าาย์ จุกจังเลย พะ...พี่คิงส์" สาวสวยพูดเสียงแหบพร่า เธอจุกเสียดไปหมดทั่วท้องน้อย ในผับ 23.00น. "หายไปนานเลยนะครับ ไอ้สัส" ตี๋หันไปถาม หลังจากเห็นคิงส์กลับมานั่งโต๊ะ “ไปเอารินมา เสือกไร” คิงส์ถามก่อนจะกระดกเหล้า “เป็นไง ต่อไหม?” เอสถามยิ้มๆ “ไม่ต่อ! ครั้งเดียวพอ” คิงส์พูดเสียงเรียบ “ยังคงสเต็ปกระเเทกแล้วปล่อยผ่านนะ ฮ่าๆ” ตี๋หัวเราะ “ใครจะเหมือนมึง เอาซ้ำๆ ซากๆ น่าเบื่อ” คิงส์หันไปด่า “ตี๋หิด มันต้องการบ่อยปล่อยมันไป” เอสรีบเอ่ยเสริม “เออ ไอ้พวกขี้เบื่อ เปลี่ยนร่องเหมือนเปลี่ยนรถ ไม่ซ้ำกันเลยนะ” ตี๋ยิ้มเหยียด เอส/คิงส์ “เออ! ฮ่าๆ” บ้านคิงส์ 01.00น. "ไอ้ลูกเวร นึกว่าจำทางกลับบ้านไม่ได้" เสียงคมเข้มเอ่ยทักคิงส์ “พ่อเองก็เหมือนกันนะ นึกว่าจะมัวไปถือหางไอ้พวกนักการเมืองขี้โกงพวกนั้น” คิงส์ตอกกลับเสียงเรียบ “หุบปากแกบ้างก็ดี!” พ่อพูดอย่างเย็นชา “เหอะ...” ชายหนุ่มสบถก่อนจะเดินขึ้นห้องไป ที่ผมกลับบ้านมาเพราะพรุ่งนี้ไม่มีเรียน ปกติผมจะอาศัยอยู่คอนโดใกล้มหาลัย เพราะซื้อเหมาที่นั่นไว้ทั้งชั้น เนื่องจากผมไม่ชอบให้ใครมายุ่งวุ่นวาย พ่อผมทำอะไรหลายอย่าง มีทั้งใต้ดินเเละบนดิน เมื่อก่อนพ่อผมลงการเมือง ใครๆ ต่างก็นับถือเรียกพ่อว่านักการเมืองใหญ่ แต่เดี๋ยวนี้พ่อเปลี่ยนมาบริหารใต้ดินเเทน และถ้าใครอยากนั่งเก้าอี้รัฐบาลก็แทบจะต้องมากราบขอพ่อผม ส่วนแม่ผมท่านเสียไปแล้ว หลายวันต่อมา มหาลัย Ss ชื่อดังเอกชน ตึก "อุ๊ย ขอโทษทีนะ ได้ข่าวว่าเปลี่ยนไป เพิ่งได้มาเจอ แต่งหน้าด้วยเหรอ อีไลลา" เสียงผู้หญิงคนนึงเอ่ยทักหลังจากเดินชนไหล่ไลลา “....” ไลลาเพ่งมองก่อนจะขมวดคิ้ว นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าใคร "อย่ามาทำจำกูไม่ได้นะ เรียนด้วยกันตั้งแต่เด็ก กูไงที่ตัดผมมึงจนมึงวิ่งไปร้องไห้ในห้องน้ำ ครูตามหากันวุ่นเลยอะ" หญิงสาวพูดด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน ทำเอาเพื่อนของอีกฝ่ายพากันหัวเราะเยาะไลลา "ไลลา มันเป็นใคร" ผิงกระซิบถามอย่างสงสัย “ไม่รู้สิ คงเป็นพวกที่ชอบรังแกคนอื่นมั้ง” ไลลาหันไปตอบ "ไม่หนุกเลย เปลี่ยนแค่รูปร่างหน้าตา แต่นิสัยขี้แพ้เหมือนเดิม" อีกฝ่ายพูดจบก็เดินออกไป “มึงเจอกูเเน่!” ไลลาพูดพร้อมกับกัดฟันกรอดด้วยความโมโห ตึก ตึก ตึก ใครบางคนวิ่งเข้ามาทางไลลากับผิง "ไลลาาา" เสียงเเหลมตะโกนเรียกขณะพุ่งเข้ามา “ใครอีกวะเนี่ย!” ไลลากุมขมับ "อะ พจนานุกรมที่ให้เรายืมเมื่อหลายเดือนก่อน" เสียงเเหลมเอ่ยขณะยื่นหนังสือให้ไลลา “ให้ยืมเหรอ?” "ใช่ จำเราได้ไหม เราไง เราอะ" เสียงเเหลมชี้ที่ตัวเองรัวๆ ตึบ ทั้งหมดนั่งลงบนโต๊ะม้าหินอ่อน ไลลาหยิบน้ำขึ้นมาดื่มขณะที่ผิงเคี้ยวขนม สายตาทั้งคู่ต่างจดจ้องหญิงสาวผู้มาใหม่ตรงหน้า "เราชื่อครองเเคลงนะ" เสียงแหลมเอ่ยเเนะนำตัวด้วยรอยยิ้ม ฟู่ ไลลาพ่นน้ำ แอ่ก อัก ผิงสำลักขนม "ชื่อครองเเคลง ฮ่าๆ" ไลลาหัวเราะลั่น “ก็เข้าใจว่าเป็นชื่อขนม แต่แบบ...ฮ่าๆ” ผิงหัวเราะจนน้ำตาเล็ด “ทำไมอะ? ไม่ดีเหรอ” ครองแคลงย่นคิ้ว “ปะ..เปล่าน่ารักดี” ไลลาโบกมือพยายามกลั้นขำ “เราชื่อผิงนะ” ผิงเอ่ยแนะนำตัวกับครองแคลง จึก จึก ครองแคลงพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะจดบันทึกอะไรบางอย่างลงในสมุด "ทำไรอะครองแคลง?" ไลลาถามอย่างสงสัย “เราเป็นโรคอัลไซเมอร์แทรกซ้อนน่ะ ชอบลืมเรื่องสำคัญหลังจากผ่านไป 24ชม. ต้องมานั่งย้อนอ่าน” ครองแคลงตอบยิ้มๆ “ถ้าสมมุติสมุดที่จดหายล่ะ” ผิงถาม “ก็ลืมสิ! แต่แปลกที่จำชื่อและหน้าได้ไม่เคยลืม แค่เวลาเกิดเหตุการณ์สำคัญๆ จะลืมแค่นั้นเอง” ครองแคลงอธิบาย ควับ ไลลากับผิงหันมามองหน้ากัน “แล้วไม่มีเพื่อนเหรอ ที่จริงควรมีเพื่อนนะเเบบนี้อันตรายมากๆ” ผิงถาม “ใครจะคบคนอย่างเรา ตอนเจอไลลาที่เรียนพิเศษเป็นอะไรที่ดีมากๆ เพราะไลลาเป็นคนเดียวที่พูดกับเรา” ครองแคลงหันไปยิ้มให้ไลลา "อีสัส กูอีกละ ทำไม๊...เจอแต่คนไม่ปกติวะ ฮ่าๆ" ไลลาถอนหายแล้วบ่นพึมพำ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more