ฉันอาจต้องจากร่างนี้ไปแล้วก็ได้ วินาทีที่ดับวูบลงแทนที่ทุกอย่างจะมืดมิด แต่ฉันกลับมองเห็นสายตาของใครบางคนที่ดุดันแต่แฝงไว้ด้วยความร้อนเเรง
ใช่ ฉันเห็นหน้าของคิงส์ชัดเจน ทั้งที่ไม่ควรเป็นเขาแท้ๆ หรือว่ากะหรี่อย่างฉันจะตกหลุมรักเด็กโรคจิตอย่างเขาซะแล้ว
โต๊ม ดันประตู
“ไลลา!?”
ห้องพยาบาลตึกกิจกรรม
"ไลลา เมื่อไหร่จะตื่น" ผิงพึมพำอย่างร้อนรน
“สลบนะไม่ได้พักผ่อน มันต้องใช้เวลาดิ” เอสส่ายหัว
“ไปอยู่ในตึกเก็บของได้ไงวะ” ตี๋พูดอย่างสงสัย
“ประตูถูกล็อกจากด้านนอกด้วย” คิงส์พึมพำขณะนึกย้อนไปตอนเจอไลลา
“มึงรู้ได้ไงว่าอยู่ในนั้น” เอสถาม
“ไม่รู้กูได้ยินเสียงเรียกชื่อกู”
“ผะ...ผีเปล่า” ตี๋พูดเสียงสั่น
เอส/คิงส์ “ปัญญาอ่อน!”
"โอ๊ยย" ไลลางัวเงียตื่นขึ้นมา
“ไลลา! เป็นยังไงบ้าง” ผิงเข้าไปช่วยพยุงไลลานั่ง
“...” ไลลานิ่งเงียบ ไม่ได้ตอบกลับราวกับช็อกอยู่
ตึก ตึก เดินเข้ามา
"น้องปี 1 กลับห้องก่อนน
