“นี่ ปล่อยเอินได้แล้ว” เอินถูกหวังต้าเฟิงพามายังลานจอดรถ เสียงหวานใสเหนื่อยหอบ เขาเพียงก้าวเท้าเดินเร็วๆ แต่ด้วยขาของเธอที่สั้นกว่าเขามากทำให้ต้องวิ่งตามเขามาตลอดทาง
“คิดว่าอยากจับนักหรือไง แล้วนี่ผีเข้าไง ถึงได้แต่งตัวแบบนี้” หวังต้าเฟิงมองมือของตัวเองที่กุมมือของเอิน ก่อนจะรีบปล่อยเมื่อรู้ตัวว่าจับมือนั้นแนบแน่นเพียงใด แล้วต่อว่าเรื่องการแต่งกายของเธอกลบเกลื่อน
“พาฝันเป็นคนจับเอินแต่งต่างหาก ทำไม? น่าเกลียดมากเลยเหรอ” จากที่ไม่มั่นใจอยู่เป็นทุนเดิม พอหวังต้าเฟิงพูดแบบนี้ความมั่นใจที่ยังเหลืออยู่น้อยนิดก็มลายหายไปสิ้น
“สวยมากต่างหาก…ฉันพูดเหรอว่าน่าเกลียด” หวังต้าเฟิงพูดในสิ่งที่คิดในใจ แต่ครั้นจะให้ชมต่อหน้าก็รู้สึกเก้อเขินเกินกว่าจะพูดออกไป
“ก็หน้าต้าเฟิง…”
“ขึ้นรถ ฉันไปส่ง”
“ส่งไหน”
“ลืมเอาสมองมาหรือไง ก็ส่งที่คอนโดเธอไง …ฉันเปลี่ยนใจละ” จู่ๆ หวังต้าเฟิงก็เกิดเปลี่ยนใจที่จะไม่ไ
