เมียเด็กของมาเฟีย

เด็กแสบหนีกู

@ คาสิโนDM

เจอาร์ที่ขับรถจากมหาลัยที่คนน้องเรียนอยู่มาถึงคาสิโนของเพื่อนรักอย่างไดมอนด์สองเท้าหนักของเขาก็เดินเข้ามาภายในคาสิโนแห่งนี้

“ ทำไมมึงทำหน้าแบบนั้น ”

ไดมอนด์ที่นั่งทำงานอยู่บนโต๊ะทำงานของตัวเองพอเขาเห็นเพื่อนรักของเขาเดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่ดูเหมือนหงุดหงิดและไม่สบอารมณ์เหมือนกับว่ามันไม่พอใจอะไรซักอย่างเขาจึงถามเจอาร์ ขึ้นมา

“ ป่าว แล้วนี่สองคนยังไม่มา ” เจอาร์ไม่ได้ตอบอะไรกับไดมอนด์แต่เขากลับถามถึงเพื่อนอีกสองคน

“ ถ้ามาแล้วมึงก็เห็นดิ ”

ถามมาได้ถ้าไอ้สองคนมาถึงแล้วมันก็ต้องเห็นเหมือนที่เค้าเห็น มั้ยวะ ไดมอนด์ พูดกวนเจอาร์ออกมาและมองไปที่ใบหน้าของเพื่อนที่วันนี้คนขี้เล่นอย่างมันกับหงุดหงิดเรื่องอะไร

“ ___ ” พอเขาได้ยินไดมอนด์พูดกวนส้นตีนออกมาแบบนั้นเจอาร์ก็เลือกที่จะไม่เถียงมันกลับเพราะว่าวันนี้เขานั้นรู้สึกหัวเสียตั้งแต่ที่หญ้าหวานหนีเขากลับ

เจอาร์นั่งดื่มเหล้าอยู่ตรงโซฟาภายในห้องทำงานของไดมอนด์เงียบๆเพียงไม่นานอีกสองหนุ่มก็เดินเข้ามา

“ มันเป็นอะไร ”

มาร์คเกอร์ที่เดินเข้ามาพร้อมกับเบสตั้นพอเค้าเห็นเจอาร์นั่งกินเหล้าผิดปกติเขาจึงถามไดมอนด์ที่มองมาทางพวกเขาส่วนเพื่อนอีกคนที่เอาแต่ดื่มเหล้า

“ ไม่รู้ ”

เพราะไดมอนด์ไม่รู้ว่าไอ้เพื่อนตัวดีของเขามันเป็นอะไรกันแน่เขาจึงบอกกับเพื่อนอีกสองคนแบบนี้ เบสตั้นและมาร์คเกอร์จึงพยักหน้าให้ไดมอนด์และสองหนุ่มก็เดินมานั่งที่โซฟาตรงที่เจอาร์นั้นนั่งอยู่

“ ใครทำอะไรมึง ” มาร์คเกอร์ที่เดินมานั่งยังโซฟาแล้วเขาก็เห็นเจอาร์ไม่พูดอะไรเขาเลยถามมันออกมา

“ เด็กแสบแม่งหนีกู ”

เจอาร์กระดกเหล้าในแก้วที่เขาถืออยู่ตอนแรกดื่มจนหมดแก้วแล้วเขาก็วางลงและพูดกลับมาร์คเกอร์ออกมาถึงเรื่องที่เขานั้นหงุดหงิด

“ เด็กที่ไหน ” เพราะพวกเขายังไม่รู้ว่าเจอาร์นั้นหมายถึงใครมาร์คเกอร์เลยถามไอ้เพื่อนตัวดีของเขาทันที

“ ไม่มีอะไรหรอก ”

เจอาร์ก็ยังคงไม่บอกเพื่อนของเขาว่าคนที่เขาหมายถึงนั้นคือใครแต่ดูเหมือนว่ามันก็คงไม่เกินความสามารถของเพื่อนเขาถ้าพวกมันอยากรู้ว่าเขาหมายถึงใครพวกมันก็คงจะตามสืบกันเอาเองแต่ตอนนี้เขานั้นหัวเสียเป็นที่สุดว่าหญ้าหวานนั้นอยู่ที่ไหน

“ มาเฟียอย่างมึงแค่เด็กคนเดียวมึงตามไม่ได้ ”

ไดมอนด์ถามเพื่อนของตัวเองออกมาเพราะว่าเขาไม่คิดว่าเรื่องนี้มันจะเกินความสามารถของเจอาร์

“ ก็ไม่ยาก ”

จริงอย่างที่เจอาร์บอกเพราะว่าเขาสามารถตามได้ว่าหญ้าหวานนั้นหลบหน้าเขาอยู่ที่ไหนแต่เขาเพียงแค่เสียอารมณ์เท่านั้นที่เด็กอย่างเธอจงใจหนีหน้าเขา

“ เออแล้วจะมานั่งแดกเหล้าเพื่อ ” เบสตั้นจึงถามเพื่อนของตัวเองออกมา

“ กูก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าแค่เด็กคนเดียวทำไมกูต้องหัวเสียแบบนี้ ”

จะว่าไปหญ้าหวานเป็นผู้หญิงคนแรกเลยที่หนีเขาส่วนมากผู้หญิงทุกคนที่เห็นเขาและเขาเล่นด้วยผู้หญิงเหล่านั้นก็พร้อมพลีกายให้กับเขาทันทีมีแต่หญ้าหวานที่เวลาเจอหน้ากันเธอก็เอาแต่เถียงเขาและหลบหน้าเขาแบบนี้และยังมาพูดกับเขาอีกว่า เขาแก่เขาแก่ตรงไหนวะแค่อายุห่างกับเธอไม่กี่ปีและตอนนี้เขาก็ยังไม่ 30 อีกด้วย

“ หึ ” มาร์คเกอร์ที่คิดว่าตอนนี้เจอาร์นั้นน่าจะเจอกับคนที่พร้อมจะทำให้มันหยุดที่เธอได้แล้วเขาจึงหัวเราะออกมามาเฟียเพลย์บอยอย่างมันงานนี้จะทำยังไงต่อล่ะ

สี่หนุ่มที่มากันครบแล้วหลังจากที่เขาไม่พูดถึงเรื่องที่เจอาร์หัวเสียเขาก็มาเริ่มนั่งคุยงานกันจนกระทั่งผ่านไปเกือบ 3 ชั่วโมงที่ทั้งสี่นั้นนั่งคุยงานสำคัญกันในวันนี้และตอนนี้ทุกคนก็คุยเรื่องงานกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“ ลงไปนั่งที่โซนผับกับกูหรือเปล่า ”

มาร์คเกอร์จึงถามเจอาร์ออกมาเพราะดูเหมือนว่าเพื่อนเค้านั้นจะยังไม่หายหงุดหงิดสักเท่าไหร่อย่างนี้ต้องให้มันไปหาสาวๆมาปลอบใจสักหน่อย

“ ไป ”

เจอาร์ตอบเพื่อนของตัวเองออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งและเขากลับมาร์คเกอร์และเบสตั้นก็ลงมายังโซนผับต่างจากไดมอนด์ที่นั่งทำงานต่อเพราะว่าเมียรักของมันนั้นนอนหลับอยู่ในห้องทำงานเดี๋ยวมันคงลงตามพวกเขามา

“ เอาสาวป่าว ”

ใบหน้าหล่อของเพื่อนยังคงเรียบนิ่งและไม่สบอารมณ์ทั้งที่ตอนนี้พวกเขานั้นมานั่งดื่มกันในห้องวีไอพีแล้วเรียบร้อยและตอนนี้ก็มีบรรดาสาวๆเข้ามาบริการแต่ถ้าเป็นเมื่อก่อนเจอาร์ต้องให้สาวพวกนี้บริการมันแต่วันนี้กลับกันมันกลับนั่งนิ่งและไม่ยอมให้สาวๆพวกนี้ เข้าไปเอาอกเอาใจมันเหมือนเช่นทุกวัน

“ ไม่ “

เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงไม่อยากเข้าใกล้ผู้หญิงคนไหนเลยตั้งแต่ที่เขาได้เห็นหญ้าหวานความรู้สึกทั้งหมดที่เขามีก็คือต้องการเธอเพียงคนเดียว ถึงเขาจะมาดื่มกับพวกมันแต่เขาก็ไม่ได้ให้พวกสาวๆมานั่งคลอเคลียร์เหมือนทุกครั้งแต่เขาเพียงแค่ให้พวกเธอนั้นชงเหล้าให้เขาก็เท่านั้น

หนุ่มๆนั่งดื่มกันจนกระทั่งดึกเจอาร์ที่รู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองนั้นเริ่มที่จะเมาแล้วเจอาร์จึงกลับก่อน

@ เพนท์เฮาส์หรูของเจอาร์

“ นายครับ ” ทันทีที่เจอาร์เดินเข้ามาภายในเพนท์เฮาส์ของตัวเอง สันต์ลูกน้องคนสนิทของเจอาร์ที่เจอาร์นั้นสั่งให้ตามว่าหญ้าหวานหนีเขาไปไหนตอนนี้สันต์ก็กำลังเข้ามารายงาน

“ เธอหลบหน้ากูไปไหน ” เจอาร์ถามสันต์ออกมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งไม่แสดงความรู้สึกอะไร

“ คนของเราบอกว่าเธอออกมาจากมหาลัยตั้งแต่บ่ายสองแล้วครับนายและเธอก็ไม่ได้ไปไหนกลับคอนโดของเธอเลยครับ ”

สันต์รายงานตามที่ลูกน้องของตัวเองนั้นบอกเจอาร์ที่ได้ยินแบบนั้นเขาเองก็พยักหน้าให้ลูกน้องของตัวเองและเขาก็เดินเข้าไปในห้องนอนของเขาทันที

“ หลบได้หลบไปเด็กน้อย ”

เจอาร์พูดกับตัวเองออกมา เพราะเขาคิดว่ายิ่งเธอหนีเขามากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งสนุกที่จะตามเธอเพราะคนอย่างเขาไม่มีคำว่าอยากได้อะไรแล้วจะไม่ได้

วันต่อมา

เช้านี้เจอาร์ก็ยังคงไปดักรอหญ้าหวานที่หน้าตึกคณะของเธอเหมือนเคยและวันนี้พอเขาเห็นรถของหญ้าหวานขับเข้ามาจอดที่ร้านจอดรถเรียบร้อยแล้วมาเฟียหนุ่มก็เดินลงจากรถสปอร์ตของตัวเองเพื่อที่จะลงไปหาเธอที่รถของเธอวันนี้เจอาร์นั้น ไม่ได้ขับรถคันเมื่อวานมาเพราะเขากลัวว่าถ้าหญ้าหวานเห็นว่าเป็นรถของเขาเธออาจจะจำได้และอาจจะหลบหน้าเขาอีกก็ได้วันนี้เขาจึงใช้รถอีกคันของเขาเพื่อที่จะมาดักรอเธอ

“ ไงคิดว่าจะหนีได้หรอเด็กแสบ ” เจอาร์เดินมาที่รถของหญ้าหวานแต่เขารอให้เธอนั้นลงจากรถของเธอมาก่อนและเขาจึงเดินเข้าไปที่เธอทันทีพอเธอเห็นหน้าเขามาเฟียหนุ่มก็พูดขึ้นทันที

“ คุณ มาอีกทำไมคะ ” หญ้าหวานตาโตขึ้นมาทันทีที่เธอนั้นได้เห็นใบหน้าของเขาผู้ชายคนที่เธอไม่อยากเห็นหน้าเสียงหวานของเธอจึงถามเขา

“ อยากมาหาเธอไงเด็กแสบคิดว่าจะหนีคนอย่างฉันพ้น ” เจอาร์พูดและมองหน้าเธอหญ้าหวานที่วันนี้ได้ยินน้ำเสียงของเขานิ่งกว่าทุกครั้งเธอก็เริ่มรู้สึกกลัวเขาขึ้นมาบ้างแต่เธอก็ยังเป็นเธอเสียงหวานของเธอก็พูดสวนเขาออกมา

“ ไม่มีเหตุผลที่ฉันต้องหนีคนอย่างคุณ หลบฉันจะไป ” เธอพูดกับเขาจบหญ้าหวานก็เดินหลบเจอาร์แล้วสาวเท้าเรียวเล็กเร็วเพื่อที่จะเข้ามาที่อาคารเรียนของเธอ