“วางมีดก่อนได้ไหม”
“ไม่ค่ะ”
“มิเกล”
“...”
น้ำเสียงของเขาอ่อนข้อจนมิเกลแทบไม่เชื่อหูตัวเอง
มาร์ตินกัดฟันแน่น เขามีอีกหลายพันล้านคำที่อยากจะบอกกับเธอแต่ไม่รู้จะต้องเริ่มยังไง เพราะภาพเก่าๆ มันฉายวนซ้ำไปซ้ำมาอย่างน่าอาย เรื่องราวที่เขาจับเธอไปอยู่ที่ไร่ ใช้งานอีกฝ่ายและทำร้ายจิตใจของเธอแทบไม่เหลือชิ้นดี ทุกอย่างมันตอกย้ำอยู่ข้างในของมาเฟียหนุ่ม...มาร์ตินกลืนไม่ลงคอ ได้แต่ยืนกุมบาดแผลที่แขนและทอดมองใบหน้าหวานที่จงเกลียดจงชังเขา
“จะมาแกล้งอะไรอีก เกลไม่มีอะไรจะให้คุณแล้ว”
เธอพูดออกมาทั้งดวงตาที่แดงก่ำ ร้อนเผ่าที่ปลายจมูกชะมัด มิเกลกำมีดคัตเตอร์ให้แน่นขึ้น
“ออกไป”
“...”
“อย่าเข้ามานะ เกลบอกให้ออกไป!”
สองเท้าเล็กถอยหลังในขณะที่คนตัวใหญ่เดินเข้าหา เขาไม่ได้รู้สึกกลัวมีดในมือของเธอเลย มิเกลจ้องมาร์ตินซึ่งไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เธอตัดสินใจเหวี่ยงมีดไปที่เขาหลายครั้ง
จนแล้วจนรอด ม
