ช่วงหัวค่ำของวันหลังจากแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เสก็เดินออกจากห้องนอนในชุดไว้ทุกข์เพื่อเคารพแด่ผู้เสียชีวิต สายตาพลันเห็นหลานชายนั่งคร่อมรถมอเตอร์ไซค์รออยู่ใต้ต้นมะขามก็ไปสวมใส่รองเท้า จากนั้นก็เดินลงไปข้างล่างขึ้นไปนั่งบนรถพ่วงข้างก่อนที่รถคันดังกล่าวจะมุ่งตรงไปยังบ้านงานเพื่อฟังสวดอภิธรรม...
ร่างสูงนั่งอยู่บนรถพ่วงข้างที่หลานชายทำหน้าที่ขับโดยไม่พูดจาอะไร เหมือนเช่นทั้งวันเมื่อในหัวเริ่มคิดไม่ตกว่าจะช่วยชาวบ้านยังไงดี หากเรื่องที่กำลังเกิดขึ้นทั้งหมดมาจากสิ่งเหนือธรรมชาติที่เกิดจากความเชื่อของชาวบ้าน
ทางด้านนะโม เมื่อเห็นน้าชายนั่งใบหน้าเคร่งขรึมก็ไม่กล้าพูดหรือถามอะไรออกไป เอาแต่เงียบนิ่งกระทั่งรถพ่วงแล่นมาถึงบ้านปูนชั้นเดียวที่ด้านหน้ามีเพิงหลังคาที่มุงด้วยหญ้าแฝกอยู่หน้าบ้าน
“เดี๋ยวข่อยถ่าอยู่แถวนี้เด้อ” (เดี๋ยวฉันรออยู่แถวนี้นะ)
“อืม” เมื่อนะโมจอดรถใต้ต้นมะม่วงหน้าบ้านยายสายเรียบร้
