กีรดารินทร์สะอึกจนจุกแน่นไปทั้งใจ เขาพูดไม่ผิดเธอหนีพ่อวิ่งแร่มาหาผู้ชายอย่างเขาเอง เป็นความผิดของเธอล้วนๆ
“ด่าได้สะใจมาก ฉันมันแรด ฉันมันร่านเอง พาตัวเองมาประเคนให้ผู้ชายถึงที่” ริมฝีปากบางสั่นระริก ขณะพูดถ้อยคำบาดหู
“ฉันมันแค่ผู้หญิงใจแตกเห็นผู้ชายดีกว่าพ่อตัวเอง ผู้หญิงอย่างฉันไม่สมควรที่คนอย่างนายจะรัก ฉันควรรู้ตัวตั้งนานแล้ว ไม่น่าทนเซ้าซี้หน้าด้านหน้าทน ให้นายสมเพชเวทนาแบบนี้เลย”
กีรดารินทร์กำหมัดแน่น จนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ หัวใจของเธอแหลกเป็นผง จนไม่เหลือซากอะไรอีกแล้ว
“กี้... ผม”
นภวินท์พูดไม่ออก เขารู้สึกเสียใจที่ด่าว่าเธอรุนแรง กีรดารินทร์ด่าตัวเองให้เขาฟัง เธอมองเขาด้วยแววตาเจ็บปวด มันกระแทกหัวใจเขาจนแปลบปลาบไปหมด
“ฉันจะพาแม่รจมาคืนนาย ฉันสัญญาว่าจะไม่ให้ใครทำร้ายแม่รจ” กีรดารินทร์ เชิดหน้าขึ้นอย่างทระนงตน
“ฉันกีรดารินทร์ จะไม่มาให้นายเห็นหน้าอีกตลอดชีวิต จำไว้ว่าผู้
