“ปล่อย ปล่อยกี้นะ กี้จะไปหาคุณพ่อ!”
กีรดารินทร์สะบัดตัวเต็มแรง หากแขนที่รัดรอบเอวเล็กแน่นหนาเกินกว่าจะหลุดออกไปได้ คุณรจนากับปลายรุ้งกอดกันกลม ทั้งสองเห็นภัทรถูกยิงล้มลงจมกองเลือด ภาพนั้นน่ากลัวจนทำให้คุณรจนาประคองสติไม่ไหวเป็นลมแน่นิ่งไป ปลายรุ้งสั่นไปทั้งตัวด้วยความหวาดกลัว เฟอร์นันโดลากกีรดารินทร์เข้ามาด้านใน หญิงสาวร้องไห้จนน้ำตาไหลอาบแก้ม พยายามจะตะกายไปหาร่างของบิดา
“ปล่อยกี้ ฮือ... คุณพ่อ กี้จะไปหาคุณพ่อ ฮือ... ปล่อยกี้ ปล่อยนะ!”
กีรดารินทร์ดิ้นเร่า น้ำตาไหลพรากๆ ความเสียใจ ความหวาดหวั่น หลากหลายอารมณ์ประเดประดังเข้ามา จนหัวใจดวงน้อยแทบรับไม่ไหว หัวใจสั่นสะท้านเต้นรัวแรง ยิ่งกว่ากลองเพล ความสูญเสีย เข้ามาหาเธอรวดเร็วเหลือเกินจนตั้งรับไว้ไม่ทัน
เธอไม่เหลือใครอีกแล้ว... เจ็บปวดเหลือเกิน... เจ็บจนใจแทบขาด
ดวงตายาวเรียวเบิกค้าง แหงนเงยมองท้องฟ้าสีครามที่ค่อยๆกลายเป็นสีหม่น หยา
