เฟอร์นันโดเดินไปหยุดข้างๆเตียงคนป่วย เขาส่งยิ้มให้คนที่นอนอยู่ พร้อมกับส่งกระเช้าดอกไม้ให้
“ผมมาเยี่ยม ขอโทษที่ทำให้คุณต้องเป็นแบบนี้”
น้ำเสียงของเขาทอดอ่อน นุ่มนวล ดวงตาสีควันบุหรี่มองใบหน้าซีดเซียวของคนป่วยด้วยความอาทร ทำให้อีกคนที่อยู่ในห้องด้วยรู้สึกขวางหูขวางตาเหลือเกิน คุณรจนาฟื้นมาเจอคนเยี่ยมเหมือนจงใจ
คุณรจนายิ้มบางๆให้ ยื่นมือมารับกระเช้าตามมารยาท ก่อนจะปล่อยให้คนมาเยี่ยมนำไปวางไว้บนโต๊ะข้างๆเตียง ร่างสูงใหญ่ของเฟอร์นันโดนั่งลงข้างเตียงโดยไม่สนใจว่า สุริยะกำลังมองเขาด้วยสายตาขุ่นจัดแค่ไหน
“คุณภัทรเขา... เป็นยังไงบ้างคะ” คุณรจนา นิ่วหน้าเมื่อภาพของภัทรวาบเข้ามาในหัว
เฟอร์นันโดถอนหายใจแรงๆ “คุณภัทรตายแล้วครับ เขาถูกยิงเข้าจุดสำคัญ ตอนนี้ผมตั้งศพเขาไว้ที่โบสถ์ พรุ่งนี้เราจะส่งเขาไปสู่อ้อมกอดของพระเจ้า ให้เขาได้อยู่ร่วมกับครอบครัวที่สุสานประจำตระกูล”
“หนูกี้คงเสียใจมาก“ คุณร
