ครั้งสุดท้ายที่พบกัน เธอผลุนผลันจากมาด้วยความน้อยใจการกระทำของนภวินท์ เพื่อนชายลืมสัญญาไม่มาฉลองวันเกิดด้วยกัน ทั้งๆที่เป็นคนบอกเอง ว่าจะอยู่ฉลองกับเธอ แต่เขากลับไปนัวเนียอยู่กับผู้หญิงอื่น
“พี่วินท์อยู่กับลิลลี่ค่ะ คุณเป็นน้องสาวพี่วินท์เหรอคะ ไม่ต้องห่วงนะคะ ลิลลี่จะดูแลพี่วินท์เอง” เสียงใสๆ ของแม่สาวลิลลี่ ขณะรับโทรศัพท์ ยังดังอยู่ในหู ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเจ้าหล่อนดูแลนภวินท์ยังไง
ปลายรุ้งตอบไม่ถูกว่าอารมณ์ยามนั้น มันเรียกว่าอะไร เธอเจ็บจี๊ดๆในหัวใจเหมือนถูกใครเอาเข็มนับร้อยเล่ม แทงลงมาพร้อมๆกัน น้ำตาไม่ใหล แต่ปวดหนึบในอก จุกแน่นแทบหายใจไม่ออก ตามมาด้วยความรู้สึกเหมือนถูกโยนลงเหวลึก มันอ้างว้างเหน็บหนาว เดียวดาย ไม่ต่างกับเด็กที่โดนทอดทิ้ง ปลายรุ้งทนไม่ไหวที่จะรับฟังคำแก้ตัวจากเพื่อนชาย จึงตามอินสรวงมาทำงานที่ปาย เธอส่งโปสการ์ดให้ป้ารจในเดือนแรกเหมือนที่เคยทำ ก่อนจะเกิดความคิดว่า ถ้าเ
