เขากอดร่างสะท้านของเธอเอาไว้ เข้าใจเหตุผลของเธอแล้วนั่นเอง
“แบบนี้ใช่ไหม เธอถึงอนุญาตให้พ่อของฉันกับแม่ของเธอแต่งงานกันได้หลังจากที่เธอเรียนจบ เพราะตอนนั้นพวกท่านก็คงไม่มีลูกอีก” เขาเดาเอา เข้าใจแจ่มแจ้ง
“ใช่ ฉันรู้ว่าพ่อของนายเป็นคนดี และแม่ของฉันก็รักพ่อของนายเหมือนกัน ฉันรู้ว่าฉันใจร้ายและเห็นแก่ตัว แต่ฉันกลัวนี่นา ไม่อยากให้แม่มีลูกใหม่ ฉันไม่อยากเป็นเหมือนลลิตา” เธอพูดแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น
“เธอคงรักเพื่อนคนนี้มาก”
“รักสิ ลลิตาเคยช่วยชีวิตฉันเอาไว้ตอนจมน้ำ ลลิตาเป็นเพื่อนที่ดี และน่าสงสารมาก ถ้าแม่ของลลิตาไม่แต่งงาน เพื่อนของฉันก็คงยังไม่ตาย แม่ของลลิตาคงสงสัยที่ลูกหายไป ออกตามหาไม่ใช่ปล่อยปละละเลยเช่นนี้”
สรุปว่าในบ่ายของวันนั้นวินโดวส์ก็เอาแต่ปลอบใจฝันหวาน ก่อนที่จะพาเธอไปส่งบ้านในสภาพปกติไม่บุบสลายหรือล่วงเกินอะไรเธออีก
“ฝัน” วินโดวส์เรียกฝันหวานเอาไว้เมื่อเธอเดินมาส่งเขากับ
