“วิน ฮือๆ ลูกของแม่” สองแม่ลูกกอดกันกลม ทำเอาฝันหวานถึงกับมองตาปริบๆ เธอได้ฟังเรื่องราวของรวิดายังนึกสงสารเป็นอันมาก ใจก็คิดไปถึงมารดา แล้วแม่ของเธอล่ะ วินโดวส์มีแม่ของตัวเองแล้ว แล้วแม่ของเธอจะยังมีความหมายอยู่อีกไหม
“วิน”
“หือ... ว่าไง” เขาเหมือนคนใจลอย จนเธอต้องเรียกซ้ำๆ บ่อยครั้ง
“แม่ของนายน่าสงสารนะ”
“ใช่ น่าสงสาร แต่พ่อกับแม่ไม่มีทางกลับมาเป็นสามีภรรยากันได้อีกแน่นอน”
“ทำไมล่ะ”
“พ่อของฉันรักแม่ของเธอไง”
“นายไม่อยากให้แม่ของนายกลับมาคืนดีกับพ่อของนายอย่างนั้นเหรอ” เธอถามอย่างแปลกใจ
“มันไม่เกี่ยวกับฉันหรอก มันเกี่ยวกับพ่อของฉัน ฉันคิดว่าพ่อของฉันรักแม่ของเธอนะ ที่พ่อช่วยแม่อาจเพราะแค่สงสารเท่านั้นเอง”
วินโดวส์พูดออกมาตามที่เขาเห็นสภาพของมารดา เขาเติบโตมากับบิดาแต่เล็กแต่น้อย ดังนั้นจึงรู้ดีว่าบิดานั้นเป็นคนเช่นไร แม้มารดาจะเคยทำไม่ดีเอาไว้ แต่เมื่อลำบากเช่นนี้ท่านก็ช่วยเหลืออ
