และสุดท้ายการรอคอยก็ได้สิ้นสุดลงเมื่อวันนี้เป็นวันที่เวย์ไทม์ได้เดินทางกลับมาแล้ว เดินทางกลับมาโดยที่สองวันก่อนหน้านี้เขาไม่ได้ตอบข้อความหรือติดต่อเธอมาเลย และมันก็ไม่ง่ายเลยกว่าชามีนจะผ่านมันมาได้โดยไม่ให้ตัวเองฟุ้งซ่าน
“เหนื่อยไหมคะ” ชามีนเดินเข้าไปหาร่างสูงที่ลากกระเป๋าเดินทางเข้ามาในห้องของเขา
“อืม เหนื่อยมาก” เวย์ไทม์ตอบกลับออกมาด้วยใบหน้าเหนื่อยล้าและเดินผ่านชามีนตรงเข้าไปยังห้องนอนของเขาโดยไม่ได้ทักทายหรือแสดงความคิดถึงอะไรอย่างที่ชามีนคิดไว้ว่าคนอย่างเขาจะต้องทำมัน สุดท้ายชามีนก็เดินตามหลังร่างสูงไป
“ถ่ายงานหนักเหรอคะ ไม่ติดต่อกันมาเกือบสามวันเลย” ชามีนเดินเข้าไปถามก่อนจะช่วยเขาเอาเสื้อผ้าออกจากกระเป๋า
“ใช่ ตื่นมากินข้าวเสร็จก็ถ่ายเลย กว่าจะถ่ายเสร็จก็ดึกดื่นจนเผลอหลับไปตลอด...เธอไปชงอันนี้ให้ฉันหน่อย เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อน”
เวย์ไทม์ยื่นบางอย่างที่อยู่ในถุงซิปล็อคให้ชามีนบอกเธ
