บทที่ 33
“เป็นยังไงบ้าง หยุดถ่ายหรือยัง” เสียงห้าวที่เต็มไปด้วยความห่วงใยดังมาตามสายโทรศัพท์ งามระยับระบายยิ้มเกลื่อนใบหน้า ขณะก้าวลงมาจากบันไดบ้าน
“ดีขึ้นแล้วค่ะ ขอบคุณสำหรับน้ำเกลือแร่นะคะ”
“ขอบคุณด้วยการเลี้ยงดินเนอร์ฉันเย็นนี้ดีกว่าไหม ร้านเดิมเป็นไง เธอชอบนี่”
คนที่ถือโทรศัพท์มือถือแนบหูอยู่ส่ายหน้าพรืด “โอ๊ย...ไม่ไหวหรอกค่ะ ร้านนั้นแพงมาก งามกระเป๋าฉีกกันพอดี”
“งั้นเธอก็เลือกร้านมา ฉันกินได้หมดนั่นแหละ”
งามระยับระบายยิ้มให้กับความน่ารักของไทเรลล์ “ได้ค่ะ งั้นเย็นนี้งามไปหาที่ห้องทำงานนะคะ”
“อย่ามาช้าล่ะ”
“ไม่ไปช้าหรอกค่ะ แค่นี้นะคะ คุณแม่คุณกวักมือเรียกงามน่ะค่ะ”
หล่อนรีบละล่ำละลักบอกไทเรลล์ เมื่อหันมาเห็นลินดากวักมือเรียกหล่อนจากในห้องรับแขก
“โอเค แล้วเย็นนี้เจอกัน”
ไทเรลล์วางสายไปแล้ว ในขณะที่หล่อนสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ เพื่อเตรียมตัวรับมรสุมลูกใหม่ของลินดา
“คุณป้ามีอะไร
