ตอนที่ 7
1012 Words
“ไม่สบายหรือเปล่าครับ ทำไมหน้าตาไม่ดีเลย”
อารัญถามน้องด้วยความเป็นห่วง เพราะตั้งแต่เธอขึ้นรถมา เขาก็สังเกตเห็นว่า พิมพ์ใจพูดน้อยกว่าปกติ และสีหน้าก็ไม่ดีเท่าไรนัก
“เปล่าค่ะ พิมพ์แค่ง่วงนิดหน่อย”
พิมพ์ใจรู้สึกว่า กว่าที่เธอจะพูดออกไปได้แต่ละคำนั้นยากเย็นนัก พี่รัญจะสงสัยอะไรในตัวเธอหรือเปล่า
“งั้นพอถึงที่พักแล้ว พิมพ์ก็นอนพักผ่อนก่อนนะครับ แล้วเย็น ๆ เราค่อยออกไปหาอะไรกินกัน”
พิมพ์ใจปรายตามองคนที่กำลังขับรถอยู่แวบหนึ่ง แล้วก้มหน้า ก่อนจะตอบรับคำด้วยเสียงแผ่วเบา
“ค่ะ พี่รัญ”
หลังจากตอบรับเขาแล้ว พิมพ์ใจก็เอนหลังพิงเบาะรถ เธอตะแคงหน้า มองไปทางหน้าต่างรถ แล้วหลับตาลง เป็นการหยุดบทสนทนาระหว่างเขากับเธอ เพราะหากยังพูดคุยกับพี่รัญต่อไป หรือหากได้สบตาเขา เธอคงจะเผลอทำพิรุธออกไปให้เขาจับได้
เมื่อวานเธอบอกพี่รัญว่า เธออยากไปเที่ยว อยากไปเล่นน้ำทะเล อยากกินอาหารทะเล แล้วก็อยากนอนฟังเสียงคลื่นสักคืน
ตอนแรกพี่รัญไม่ยอมรับปาก เขาบอกว่า หากไปเที่ยวและนอนค้างคืนกัน 2 คน แล้วมีคนรู้เห็น เธอจะถูกมองว่าเป็นเด็กไม่ดี แต่เธอก็ทั้งอ้อนและทั้งขอร้องเขา แถมยังโกหกเขาด้วยว่าเธอทะเลาะกับแม่ และเธอก็จองที่พัก พร้อมทั้งโอนเงินจ่ายค่าที่พักไปแล้วด้วย หากเขาไม่พาเธอไป เธอก็จะไปคนเดียว
ด้วยความเป็นห่วงไม่อยากให้เธอไปเพียงลำพัง และเขาก็ตามใจเธอมาตลอด พี่รัญจึงมารับเธอ และพาเธอไปเที่ยวอย่างที่เธอต้องการ
พิมพ์ใจบอกพี่รัญว่า เธอบอกแม่ไว้แล้วว่าจะไปนอนบ้านเพื่อน ซึ่งแม่ก็ไม่ว่าอะไร เพราะเธอกับแม่ผิดใจกันอยู่ และแม่ก็ไม่สนใจเธออยู่แล้ว
เมื่อขับรถมาจนถึงที่พัก ซึ่งเป็นที่พักหรูริมชายหาด พิมพ์ใจเป็นคนไปเอากุญแจที่รีเซฟชัน อารัญเป็นคนหิ้วกระเป๋าใบเล็กของตัวเองกับของน้อง แล้วพากันเดินไปยังที่พักซึ่งเป็นวิลลาหลังริมสุดของรีสอร์ต
เพราะเขามั่นใจในตัวเอง และบริสุทธิ์ใจต่อน้องจริง ๆ เขาอยากทำให้น้องสบายใจ อยากให้น้องยิ้มเยอะ ๆ อารัญจึงไม่คิดอะไรเลยกับการพาน้องมาพักผ่อนครั้งนี้ เขาไม่คิดจะทำอะไรที่ไม่ดี ไม่คิดจะล่วงเกินน้อง
พอเข้ามาอยู่ในวิลลาด้วยกัน อารัญก็นำกระเป๋าเสื้อผ้าของน้องพิมพ์ไปวางไว้ในห้องนอน แล้วเดินออกมาที่ห้องโถง เขาบอกกับน้องว่า
“พิมพ์นอนในห้องเลยนะครับ พี่จะนอนที่โซฟาตรงนี้”
อารัญนั่งลงบนโซฟา เขาเหยียดแขนเหยียดขาออกเพื่อผ่อนคลาย เพราะรู้สึกเมื่อยนิดหน่อยที่ขับรถมาไกล
พิมพ์ใจยืนเลิ่กลั่กอยู่หน้าประตูห้องนอน ใจดวงน้อยเต้นโครมคราม ทั้งประหม่า หวาดหวั่น และตื่นกลัว ขณะที่เธอกำลังลังเลว่า จะเดินเข้าไปในห้อง หรือว่าจะทำอะไรดี โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงก็สั่นเตือน มันเป็นสัญญาณแจ้งเตือนข้อความเข้าของโปรแกรมแชท
พิมพ์ใจจึงเดินเข้าไปในห้องนอน แล้วปิดประตูล็อก เด็กสาวล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วอ่านข้อความที่มารดาส่งมาว่า
น้ำผสมยานอนหลับอยู่ในตู้เย็น มีอยู่ขวดเดียว หยิบไปให้อารัญกินเดี๋ยวนี้
พิมพ์ใจกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เด็กสาวปิดหน้าจอโทรศัพท์ แล้วสอดมันใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงตามเดิม ในตอนที่เธอยื่นมือออกไปเปิดประตูห้อง มือของเธอสั่นจนน่าตกใจ
พอออกไปยืนอยู่หน้าห้องเธอจึงเห็นว่า พี่รัญนั่งอยู่บนโซฟา เขากางแขนสองข้างวางบนพนักโซฟา เอนศีรษะพิงพนัก และหลับตา
พิมพ์ใจเดินไปเปิดตู้เย็น เธอหยิบเอาขวดน้ำที่มีอยู่เพียงขวดเดียวมาถือไว้ แล้วปิดตู้เย็น เธอหันไปมองอารัญ เขายังคงหลับตาอยู่เหมือนเดิม พิมพ์ใจจึงเดินไปหยุดยืนข้างโซฟา
“พี่รัญคะ”
อารัญลืมตา เมื่อเห็นน้องมายืนอยู่ใกล้ ๆ เขาจึงขยับตัวเล็กน้อย พิมพ์ใจยิ้มอ่อนหวาน เด็กสาวยื่นขวดน้ำให้เขา
“พี่รัญขับรถมาเหนื่อย ๆ ดื่มน้ำสักหน่อยนะคะ”
“ขอบคุณครับ”
อารัญรับขวดน้ำจากน้องมาเปิดดื่ม โดยไม่ได้คิดอะไร เขาดื่มไปจนเกือบหมดขวด แล้วจึงปิดฝาขวด วางไว้บนโต๊ะเล็กที่อยู่ข้างโซฟา
“พิมพ์ว่าจะนอนพักสักครู่ เดี๋ยวเราค่อยไปหาอะไรกินกันนะคะ”
“ครับ”
พิมพ์ใจยิ้มอ่อนหวาน ทว่าดวงตาของเธอเศร้าและรู้สึกผิด เด็กสาวเดินกลับเข้าไปในห้องนอน เธอปิดประตูล็อกและเดินไปนั่งรออยู่บนเตียงด้วยความกระวนกระวายใจ
ผ่านไปครู่ใหญ่ เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงก็ดังขึ้น พิมพ์ใจล้วงโทรศัพท์ออกมากดรับ
“ยาน่าจะออกฤทธิ์แล้ว เปิดประตูให้แม่กับพ่อด้วย เราต้องรีบจัดการทุกอย่าง”
“ค่ะ คุณแม่”
พิมพ์ใจเปิดประตูห้องนอน เธอมองไปยังโซฟา จึงเห็นว่าพี่รัญเปลี่ยนจากนั่ง เป็นนอนเหยียดยาวบนโซฟา เธอเดินเข้าไปใกล้เขา แล้วจับหัวไหล่เขาเขย่าเบา ๆ
“พี่รัญ พี่รัญคะ”
เมื่อเธอปลุกเขาแล้ว แต่เขาไม่ตื่น พิมพ์ใจก็เอามือไปอังตรงจมูกของเขา เมื่อรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ เด็กสาวก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วรีบเดินไปเปิดประตูให้แม่กับพ่อเลี้ยงเข้ามาในห้อง
“พิมพ์ถอดเสื้อแล้วไปนอนห่มผ้ารอบนเตียง”
คุณพิมพ์พรสั่งลูกสาว แล้วหันไปช่วยสามีพาร่างของอารัญตามเข้าไปในห้องนอน
- Writer
